معرفی فیلم اینجا به تنهایی (Here Alone 2016) | نقد و تحلیل بقا در انزوا و ترس

فیلم اینجا به تنهایی (Here Alone) محصول ۲۰۱۶، یه جورایی همون داستانی رو تعریف می کنه که اسمش روشه؛ قصه زنی تنها به اسم اَن که توی یه دنیای پساآخرالزمانی، جایی که بیماری مرموزی آدما رو به موجودات خطرناک تبدیل کرده، فقط به فکر بقاست. این فیلم بیشتر از اینکه دنبال اکشن و صحنه های پرهیاهو باشه، می خواد روی روان و سختی های موندن توی انزوا تمرکز کنه. یعنی اگه دنبال یه فیلم زامبی محور با کلی خون و خونریزی هستید، شاید این فیلم براتون نباشه، اما اگه دوست دارید وارد ذهن یه بازمانده بشید و حس تنهایی، ترس و امیدهای کمرنگش رو درک کنید، جای درستی اومدید.

فیلم اینجا به تنهایی (Here Alone) به کارگردانی راد بلک هرست، یه سفر عمیق به لایه های پنهان روان انسانیه، وقتی همه چیز از دست رفته و تنها چیزی که می مونه، غریزه بقاست. این فیلم یه درام پساآخرالزمانی با چاشنی وحشت روانشناختیه که حسابی مخاطب رو درگیر خودش می کنه. بیشتر از اینکه بخواد با صحنه های شلوغ و پرتعداد هیجان انگیز باشه، با سکوت، اضطراب و تقلاهای درونی شخصیت اصلی اش، مخاطب رو به چالش می کشه. انگار که کارگردان می خواسته بگه، گاهی اوقات بزرگترین ترس، نه از موجودات بیرونی، بلکه از تنهایی و از دست دادن انسانه.

مشخصات کلیدی فیلم اینجا به تنهایی (Here Alone)

قبل از اینکه حسابی وارد جزئیات فیلم بشیم، بد نیست یه نگاهی به اطلاعات اصلی و شناسنامه ای این اثر بندازیم. اینجوری خیلی راحت تر می تونید یه دید کلی از فیلم اینجا به تنهایی پیدا کنید و اگه سوالی درباره جزئیاتش داشتید، اینجا جوابش رو بگیرید.

عنوان اصلی	Here Alone
عنوان فارسی	اینجا به تنهایی
کارگردان	راد بلک هرست (Rod Blackhurst)
نویسنده	دیوید ایبلتافت (David Ebeltoft)
بازیگران اصلی	لوسی والترز (Lucy Walters)، جینا پیرسانتی (Gina Piersanti)، شین وست (Shane West)، آدام دیوید تامپسون (Adam David Thompson)
ژانر	پساآخرالزمانی، درام، ترسناک (وحشت روانشناختی)
کشور سازنده	ایالات متحده آمریکا
سال تولید و انتشار	۲۰۱۶ (اولین نمایش در جشنواره ترایبکا)، ۲۰۱۷ (اکران عمومی)
مدت زمان فیلم	۹۴ دقیقه
زبان	انگلیسی
امتیاز IMDb	۵.۹ از ۱۰
امتیاز Rotten Tomatoes	۵۴٪ نقد مثبت
امتیاز Metacritic	۵۹ از ۱۰۰

همونطور که می بینید، امتیازات فیلم یه جورایی نشون می ده که با یه اثر متوسط رو به بالا طرف هستیم. نه شاهکاره و نه یه فیلم کاملاً ضعیف؛ بلکه یه کار متفاوته که برای سلیقه های خاصی ساخته شده. اگه از فیلم های عمیق و روانشناختی خوشتون میاد، احتمالاً با این امتیازات هم می تونید ارتباط بگیرید.

خلاصه داستان فیلم اینجا به تنهایی | سایه گذشته و مبارزه برای آینده

داستان اینجا به تنهایی ما رو با اَن (با بازی لوسی والترز) آشنا می کنه، زنی که توی یه جنگل دورافتاده، بعد از اینکه یه بیماری فراگیر بیشتر آدم ها رو به موجوداتی آلوده و خطرناک تبدیل کرده، تنها زندگی می کنه. اَن هر روز باید برای زنده موندن بجنگه؛ از طبیعت خشن و کمبود منابع گرفته تا ترس دائمی از اون موجودات آلوده که اسمشون رو توی فیلم نمی ذارن زامبی، اما خب شبیه زامبی ها عمل می کنن. زندگی اون پر از تنهاییه و هر لحظه با خاطرات گذشته اش درگیره.

اینجا به تنهایی، بیشتر از اینکه بخواد روی جزئیات شیوع بیماری و نحوه آلوده شدن آدم ها فوکوس کنه، روی تأثیر این فاجعه روی ذهن و روح یه بازمانده تمرکز داره. اَن مدام با فلاش بک هایی از زندگی گذشته اش با همسرش، جِیسون (شین وست) و دختر کوچکش مواجه می شه. این فلاش بک ها به ما نشون می دن که چطور اَن عزیزترین کسانش رو از دست داده و همین باعث شده که از نظر روحی خیلی شکننده باشه، اما در عین حال، غریزه بقا اون رو سرپا نگه داشته.

یه روز، وقتی اَن برای پیدا کردن غذا و وسایل مورد نیاز از مخفیگاهش دور شده، با دو نفر دیگه مواجه می شه: کریس (آدام دیوید تامپسون) که زخمی شده و نامادری نوجوانش، اولیویا (جینا پیرسانتی). اَن، بعد از کلی تردید و مبارزه با حس عدم اعتمادش به آدم های غریبه، بالاخره تصمیم می گیره به اون ها کمک کنه. اینجاست که پویایی داستان عوض می شه. ورود این دو نفر، سکوت و تنهایی اَن رو به هم می زنه و چالش های جدیدی رو پیش روش قرار می ده. اعتماد، روابط انسانی و مقابله با ترس ها و امیدهای مشترک، هسته اصلی داستان رو تشکیل می دن.

با گذشت زمان و بهبود کریس، رابطه ای بین اَن و کریس شکل می گیره که اولیویا بهش حسادت می کنه و این حسادت، تنش های بیشتری رو به وجود میاره. در طول فیلم، مخاطب کم کم از طریق فلاش بک ها متوجه اتفاقاتی میشه که برای جیسون و دختر اَن افتاده. این بخش ها خیلی دردناکن و نشون میدن که اَن چه رنجی رو تحمل کرده و چطور به این نقطه رسیده. تقابل این سه نفر، درگیری های درونی اَن و ترس از موجودات آلوده، به اوج داستان منجر می شه که پر از اتفاقات غیرمنتظره و تصمیمات سخت و نفس گیره. فیلم اینجا به تنهایی واقعاً شما رو درگیر حال و هوای اضطراب آورش می کنه.

بازیگران و شخصیت پردازی: قلب تپنده اینجا به تنهایی

یکی از دلایلی که فیلم اینجا به تنهایی اینقدر به دل می شینه، بازی های قوی و شخصیت پردازی های عمیقشه. بازیگران این فیلم، به خصوص لوسی والترز، واقعاً کارشون رو عالی انجام دادن و تونستن احساسات پیچیده شخصیت ها رو به خوبی به مخاطب منتقل کنن.

لوسی والترز در نقش اَن

لوسی والترز توی نقش اَن، واقعاً درخشیده. اون تونسته انزوا، اندوه، عصبانیت و غریزه سرسخت بقا رو بدون دیالوگ های زیاد، فقط از طریق زبان بدن، نگاه ها و سکوت هاش به تصویر بکشه. اَن یه شخصیت زخم خورده و در عین حال قویه که هر لحظه با گذشته اش درگیره. دیدن تلاش های اون برای ادامه دادن، در حالی که بار سنگینی از غم روی دوششه، واقعاً تأثیرگذاره. والترز کاری می کنه که حتی تو سکوت هم بتونی فریاد درونی اَن رو بشنوی. همین بازی عالیه که اَن رو تبدیل به یه شخصیت ملموس و قابل درک برای ما می کنه.

جینا پیرسانتی در نقش اولیویا

اولیویا، با بازی جینا پیرسانتی، نقش پیچیده ای داره. اون یه دختر نوجوونه که توی شرایط بحرانی گیر افتاده و طبیعتاً حسادت ها و لجبازی های دوران بلوغ، توی این وضعیت خطرناک، مشکلات بیشتری رو ایجاد می کنه. اولیویا نه تنها با محیط بیرونی و موجودات آلوده می جنگه، بلکه با تغییرات درونی و رابطه اش با کریس و اَن هم دست و پنجه نرم می کنه. بازی پیرسانتی باعث می شه تنش های اولیویا رو درک کنیم و بفهمیم که چطور این شرایط سخت، روی یه نوجوان تأثیر می ذاره.

شین وست در نقش جیسون

جِیسون، با بازی شین وست، حضورش توی فیلم کوتاهه و بیشتر در فلاش بک ها دیده می شه. اما همین حضور کوتاه، تأثیر عظیمی روی شخصیت اَن و انگیزه های بقای اون داره. جیسون، نمادی از گذشته ای از دست رفته و خانواده ایه که اَن برای محافظت از اون ها هر کاری می کرده. رابطه اَن و جیسون، هسته عاطفی فیلم رو تشکیل می ده و از دست دادن جیسون و دخترشون، عامل اصلی دردهای روانی اَن محسوب می شه.

آدام دیوید تامپسون در نقش کریس

کریس، با بازی آدام دیوید تامپسون، شخصیتیه که با ورودش به زندگی اَن، یه حس امیدواری و در عین حال پیچیدگی های جدیدی رو به وجود میاره. اون یه بازمانده دیگه ست که مثل اَن، برای بقا می جنگه. اما حضور کریس، برای اَن فقط امید نیست، بلکه چالش های جدیدی رو هم به همراه داره؛ چالش هایی مثل اعتماد دوباره به انسان ها و کنار اومدن با روابط جدید، در حالی که گذشته هنوز روی دوششه. کریس یه جورایی نماینده بخش انسانی و ارتباط دوباره اَن با آدم هاست.

بازی لوسی والترز در نقش اَن، نفس گیره. اون نشون می ده که چطور یه آدم می تونه توی اوج تنهایی و ناامیدی، هنوز هم برای یه امید کوچک بجنگه. این فیلم بیشتر از اینکه درباره زامبی ها باشه، درباره ذات انسان در مواجهه با فقدانه.

تحلیل کارگردانی و فضاسازی: ترس در سکوت طبیعت

راد بلک هرست، کارگردان اینجا به تنهایی، یه رویکرد خیلی خاص و منحصر به فرد رو برای این فیلم انتخاب کرده که اون رو از بقیه فیلم های ژانر پساآخرالزمانی متمایز می کنه. اگه انتظار دارید یه فیلم پر از اکشن و هیجان لحظه ای ببینید، شاید کمی ناامید بشید. اما اگه دنبال یه تجربه عمیق تر و فکرشده تر هستید، قطعاً از این بخش لذت می برید.

راد بلک هرست و سبک منحصر به فرد

بلک هرست به جای اینکه روی نبردهای فیزیکی و اکشن های سریع تمرکز کنه، تمام توانش رو گذاشته روی درام روانشناختی. اون می خواست نشون بده که چطور انزوا و ترس دائمی می تونه ذهن یه آدم رو تحلیل ببره و چطور غریزه بقا، حتی توی سخت ترین شرایط هم، ما رو وادار به ادامه دادن می کنه. این کارگردانی، بیشتر به حالات درونی شخصیت ها و تأثیر محیط روی اون ها اهمیت می ده، تا اتفاقات بیرونی.

فضاسازی و لوکیشن: چطور جنگل به یه شخصیت تبدیل می شه

یکی از قوی ترین نکات اینجا به تنهایی، استفاده استادانه از محیط های طبیعی، مخصوصاً جنگل های بکر و سرسبزه. جنگل اینجا فقط یه لوکیشن نیست، خودش یه شخصیت شده. این محیط هم زیباست و هم ترسناک. سرسبزی و آرامش ظاهری جنگل، در تضاد با خطرات پنهان و موجودات آلوده، حس عمیقی از انزوا و تعلیق رو به وجود میاره. برگ های خشکی که زیر پا صدا می دن، شاخه های درختی که توی باد می لرزن، و سکوت مطلق، همگی به ایجاد حس اضطراب و آماده باش دائمی اَن کمک می کنن. این فضاسازی، شما رو غرق در دنیای فیلم می کنه.

فیلمبرداری و تدوین: روایت با تصویر

فیلمبرداری اینجا به تنهایی خیلی هوشمندانه ست. نماهای نزدیک (Close-ups) روی چهره اَن، حالات درونی و احساسات اون رو به خوبی به مخاطب منتقل می کنه. رنگ بندی فیلم کمی سرد و تیره انتخاب شده که حس ناامیدی و فضای پساآخرالزمانی رو تشدید می کنه. تدوین فیلم هم آرام و با حوصله ست، که باعث می شه اتمسفر سنگین و روانشناختی فیلم حفظ بشه و مخاطب فرصت کنه با شخصیت ها ارتباط برقرار کنه و به عمق تفکراتشون نفوذ کنه. این سبک تدوین، به جای سرعت بخشیدن به روایت، به عمق و حس و حال فیلم اضافه می کنه.

موسیقی متن و طراحی صدا: سکوت پر از وحشت

طراحی صدا توی اینجا به تنهایی واقعاً شاهکاره. گاهی اوقات، فقدان موسیقی متن و تمرکز روی صداهای محیطی، مثل صدای باد، خش خش برگ ها یا حتی سکوت مطلق، بیشتر از هر موسیقی ترسناکی، حس وحشت و اضطراب رو به وجود میاره. هر صدای کوچیکی، می تونه نشونه ای از خطر باشه و همین باعث می شه مخاطب هم مثل اَن، مدام گوش به زنگ باشه. البته وقتی موسیقی متن هم به کار می ره، معمولاً ملودی های آرام و غمگین هستند که به تم های تنهایی و فقدان فیلم عمق می بخشند.

تم های اصلی فیلم: درس هایی از بقا

اینجا به تنهایی پر از تم ها و مفاهیم عمیقه که باعث می شه بعد از دیدن فیلم حسابی به فکر فرو برید:

• تنهایی و انزوا: این تم، ستون فقرات فیلمه. چطور آدم ها با تنهایی مطلق کنار میان و چه تأثیری روی روانشون می ذاره؟
• فقدان و غم: اَن عزیزانش رو از دست داده و فیلم به زیبایی نشون می ده چطور با این غم بزرگ زندگی می کنه.
• اعتماد و خیانت: ورود کریس و اولیویا، مسئله اعتماد رو مطرح می کنه. آیا توی دنیایی که همه چیز از دست رفته، می شه به کسی اعتماد کرد؟
• بقا و انسانیت: تا کجا برای زنده موندن پیش می ریم؟ آیا توی شرایط سخت، انسانیتمون رو حفظ می کنیم یا فقط به غریزه حیوانی مون تکیه می کنیم؟
• مفهوم خانواده: حتی بعد از فاجعه هم، مفهوم خانواده و حس تعلق، برای اَن خیلی مهمه و بهش انگیزه می ده.

نقد منتقدان و جوایز: دیدگاه های متفاوت درباره یک فیلم متفاوت

فیلم اینجا به تنهایی وقتی منتشر شد، تونست نظرات مختلفی رو از منتقدها بگیره. یه عده خیلی دوستش داشتن و به خاطر رویکرد متفاوتش تحسینش کردن، و یه عده دیگه هم فکر می کردن شاید زیادی آرومه و اکشن کافی نداره. اما در کل، میشه گفت که یه فیلم قابل تأمله که برای خودش جایگاهی پیدا کرده.

اجماع کلی: یه جورایی بینابین!

همونطور که توی جدول مشخصات دیدیم، فیلم امتیازات متوسطی از راتن تومیتوز (۵۴٪) و متاکریتیک (۵۹ از ۱۰۰) گرفته. این امتیازات نشون می ده که منتقدها روی یه دیدگاه کاملاً مثبت یا کاملاً منفی به توافق نرسیدن. دلیلش هم برمی گرده به رویکرد خاص فیلم که بیشتر روی درام روانشناختی تمرکز داره تا ژانر ترسناک یا اکشن محض.

نقاط قوت از دید منتقدان: جایی که فیلم می درخشه

خیلی از منتقدها روی نقاط قوت فیلم، به خصوص بازی لوسی والترز، کارگردانی هوشمندانه بلک هرست و فضاسازی بی نظیر فیلم تأکید کردن. اونا دوست داشتن که فیلم به جای اینکه یه کپی دیگه از فیلم های زامبی باشه، روی عمق روانشناختی و تم های انسانی تمرکز کرده.

• ورایتی (Variety): دنیس هاروی از ورایتی نوشت: گرچه داستان زیادی اینجا نیست، اما ایبلتافت (نویسنده) به طرز ماهرانه ای از اقتصاد نگارش استفاده کرده و کارگردان، راد بلک هرست، علاقه زیادی به حفظ تنش کم و مداوم داره. بازیگران همگی به عنوان آدم های عادی و آسیب پذیری که تا اینجا فقط با شانس و اقبال از طاعون نجات پیدا کردن، قابل باور هستند؛ اینجا هیچ کس فراتر از زندگی نیست. این جمله نشون می ده که چطور سادگی و واقع گرایی فیلم، مورد تحسین قرار گرفته.
• نیویورک تایمز (The New York Times): ژانت کاتسولیس از نیویورک تایمز این فیلم رو به طور غیرمنتظره ای جذاب دونست و اضافه کرد: این فیلم بیشتر یک درام روانشناختیه تا یه ماجراجویی پساآخرالزمانی، و ترس هاش رو در شوک های کوچک و مؤثر ارائه می کنه، و به اندازه کافی تهدید رو به تصویر می کشه تا خطرات رو به یاد ما بیاره. این دیدگاه تأکید می کنه که فیلم چطور با ظرافت ترس رو القا می کنه.
• ویلج ویس (The Village Voice): تاتیانا کرین هم نوشت: گرچه داستان پساآخرالزمانی دیوید ایبلتافت گاهی آشنا به نظر می رسه (یادآور بخش هایی از رمان ‘ایستادگی’ استیون کینگ)، اما فضاسازی و کارگردانی بلک هرست، ‘اینجا به تنهایی’ رو به یه اثر سرسبز و پرتعلیق تبدیل کرده. اشاره به سرسبز بودن فیلم، یعنی استفاده خوب از طبیعت.

نقاط ضعف احتمالی: جایی که سلیقه ها فرق می کنه

البته همه منتقدها هم نظر مثبتی نداشتن. بعضی ها احساس می کردن که فیلم زیادی آرومه و اونقدر که باید اکشن نداره. خب، این به سلیقه مخاطب برمی گرده. کسی که انتظار یه فیلم زامبی سریع و پر برخورد رو داره، احتمالاً از اینجا به تنهایی ناامید می شه.

• لس آنجلس تایمز (Los Angeles Times): نوئل موری، منتقد این روزنامه، کمی منتقدتر بود و نوشت: بخش هایی که اَن به شدت با انبوهی از موجودات تشنه به خون مبارزه می کنه و بعد برمی گرده تا از بچه اش مراقبت کنه، واقعاً تأثیرگذارند. اما ساختار بیش از حد کار شده، ضربه های ژانری رو به حداقل می رسونه و به جای اون به مسائل احساسی بی رمق مربوط به سفر عاطفی اَن می پردازه… این در واقع پرده اول یک فیلم بهتره که کش داده شده تا یک اثر بلند رو پر کنه. این نقد نشون می ده که بعضی ها فکر می کردن فیلم می تونست پتانسیل بیشتری داشته باشه.

جوایز و افتخارات: مورد توجه جشنواره ها

با وجود نقدهای متفاوت، اینجا به تنهایی تونست توی جشنواره ها جایزه های مهمی هم کسب کنه که نشون می ده رویکرد هنری و متفاوتش مورد توجه قرار گرفته:

• جایزه تماشاگران جشنواره ترایبکا ۲۰۱۶: این جایزه نشون می ده که فیلم تونسته با مخاطب خاص خودش ارتباط خوبی برقرار کنه.
• جایزه بهترین بازیگر زن در جشنواره فیلم تالگراس (Tallgrass Film Festival): این جایزه برای لوسی والترز، بازیگر نقش اَن، واقعاً شایسته بود و مهر تأییدی بر بازی فوق العاده اش توی این فیلم زد.
• جایزه فیلمساز ایالت امپایر از جشنواره بین المللی فیلم سنت لارنس: این هم نشونه ای از قدردانی از تیم سازنده فیلمه.

در نهایت، می تونیم بگیم اینجا به تنهایی یه فیلمیه که شاید همه پسند نباشه، اما برای اونایی که دنبال یه تجربه عمیق، روانشناختی و متفاوت از ژانر پساآخرالزمانی هستن، یه گزینه عالیه.

اینجا به تنهایی؛ برای چه کسانی توصیه می شود؟ (نتیجه گیری و پیشنهاد)

حالا که حسابی فیلم اینجا به تنهایی رو زیر و رو کردیم، شاید این سوال براتون پیش اومده باشه که آیا این فیلم برای سلیقه شما مناسبه یا نه. راستش رو بخواهید، این فیلم برای همه نیست، اما برای یه گروه خاص از علاقه مندان به سینما، می تونه یه تجربه فراموش نشدنی باشه.

توصیه به این افراد:

• علاقه مندان به درام های روانشناختی: اگه دوست دارید فیلم هایی رو ببینید که روی ذهن و روح شخصیت ها تمرکز دارن، اینجا به تنهایی حسابی شما رو درگیر می کنه. این فیلم بیشتر یه مطالعه شخصیتیه تا یه داستان پر اکشن.
• طرفداران فیلم های پساآخرالزمانی با تمرکز بر شخصیت: اگه از کلیشه های فیلم های زامبی خسته شدید و دنبال یه روایت انسانی تر از بقا هستید، این فیلم برای شماست. اینجا بقا فقط فیزیکی نیست، بلکه بقای روحی هم مطرحه.
• کسانی که به دنبال تجربه متفاوتی از ژانر وحشت هستند: اگه وحشت رو توی سکوت، انزوا و تنش های روانشناختی می بینید، نه فقط توی جامپ اسکرها و خون و خونریزی، اینجا به تنهایی می تونه نظرتون رو جلب کنه. وحشت این فیلم از جنس عمیق تر و فکرشده تریه.
• افرادی که از فیلم های با ریتم آهسته لذت می برند: این فیلم عجله ای برای روایت داستانش نداره و به مخاطب فرصت می ده تا با فضا و شخصیت ها خو بگیره. اگه از این سبک فیلم ها لذت می برید، ناامید نمی شید.

عدم توصیه به این افراد:

• کسانی که انتظار فیلم زامبی اکشن محور با سرعت بالا دارن: اگه دنبال هیجان دائم، نبردهای پی در پی با زامبی ها و آدرنالین خالص هستید، این فیلم شاید اون چیزی نباشه که می خواهید. اینجا به تنهایی بیشتر شما رو به فکر وامی داره تا اینکه قلبتون رو تند تند به تپش بندازه.
• کسانی که به پایان های کاملاً امیدبخش و بسته علاقه دارن: پایان فیلم کمی تلخ و فکرشده ست. اگه همیشه انتظار دارید که همه مشکلات حل بشن و همه چی به خوبی و خوشی تموم بشه، شاید پایان این فیلم براتون کمی سنگین باشه.
• افرادی که از فیلم های با ریتم کند زود خسته می شن: اگه حوصله فیلم هایی رو ندارید که توی نیم ساعت اولش هنوز اتفاق خاصی نیفتاده، این فیلم ممکنه شما رو خسته کنه. باید کمی صبور باشید تا با جریان فیلم همراه بشید.

در کل، اینجا به تنهایی یه فیلم جسورانه و متفاوته که تلاش می کنه به جای راه رفتن روی مسیرهای همیشگی، یه نگاه تازه به ژانر پساآخرالزمانی بندازه. اگه دلتون می خواد یه فیلم ببینید که بعد از تماشاش، تا مدت ها توی ذهنتون بمونه و حسابی به فکر فرو برید، حتماً یه فرصت به اینجا به تنهایی بدید.

سخن پایانی | دعوتی به تأمل

فیلم اینجا به تنهایی (Here Alone) یه جورایی مثل یه زخم کهنه عمل می کنه که با هر بار فکر کردن بهش، دوباره درد می گیره. این فیلم بهمون نشون می ده که توی دنیایی که همه چیز از دست رفته، چقدر سخته که آدم بمونی، چقدر تنهایی می تونه روح آدم رو بخوره، و چقدر غریزه بقا، با تمام تلخی هاش، می تونه قوی باشه. این فیلم یه یادآوریه که حتی توی سیاه ترین شب ها هم، یه کورسوی امید می تونه باشه، حتی اگه خیلی کمرنگ باشه.

دیدن این فیلم بهتون فرصت می ده تا برای یه ساعت و نیم، خودتون رو جای اَن بذارید و حس کنید توی اون جنگل سرد و پر از خطر، چطور برای یه لقمه غذا، یه لحظه آرامش، یا حتی یه ذره ارتباط انسانی، دست و پا می زنید. اینجا به تنهایی یه تجربه سینماییه که شاید شیرین نباشه، اما قطعاً تأمل برانگیزه و تا مدت ها توی ذهنتون باقی می مونه.

پیشنهاد می کنیم اگه این فیلم رو دیدید، نظرات و برداشت های خودتون رو با ما و بقیه دوستان به اشتراک بذارید. هر دیدگاهی، می تونه یه دریچه جدید برای درک بهتر این اثر باشه. نظرات شما، گفتگو درباره فیلم رو جذاب تر می کنه.