خلاصه کتاب من والت ویتمن ام! ( نویسنده والت ویتمن )

کتاب «من والت ویتمن ام!» یک دروازه شگفت انگیز به دنیای شعری والت ویتمن، شاعر نام آور آمریکایی و پدر شعر آزاد، است. این مجموعه، عصاره ای از اندیشه های عمیق و نگاه بی باک او به هستی، انسان، دموکراسی و طبیعت را پیش روی ما می گذارد و کمک می کند تا جوهره تفکر این نابغه ادبی را به خوبی درک کنیم.

والت ویتمن! اسمی که برای خیلی ها یادآور آزادی، دموکراسی و سرودهای پرشور از زندگیه. وقتی اسمش میاد، ناخودآگاه یاد یه غول ادبی می افتیم که مرزهای شعر رو جابجا کرد و به کلمات، پر و بال تازه ای داد. کتاب «من والت ویتمن ام!» که محسن توحیدیان زحمت ترجمه ش رو کشیده، دقیقاً همون چیزیه که لازمه تا با جهان بینی این شاعر بزرگ آشنا بشیم و بفهمیم چرا حرف هاش بعد از این همه سال، هنوزم تازگی داره و به دل می شینه.

اینجا قرار نیست فقط یه معرفی خشک و خالی از کتاب بهتون بدم. نه! هدفمون اینه که مثل یه راهنما، دستتون رو بگیریم و توی کوچه پس کوچه های دنیای ویتمن قدم بزنیم. می خوایم ببینیم اصلاً این مرد کی بود، چی توی سرش می گذشت، چه آرمان هایی داشت و چطوری همه این ها رو توی کلماتش دمید که این قدر پرقدرت و ماندگار شدن. پس، خودتون رو آماده کنید برای یه سفر عمیق به قلب شعر والت ویتمن!

والت ویتمن: دریچه ای به جهان یک شاعر بی همتا

والت ویتمن نه فقط یه شاعر، که یه پدیده بود! در سال ۱۸۱۹ توی لانگ آیلند نیویورک به دنیا اومد، یعنی زمانی که آمریکا داشت دوران برده داری رو تجربه می کرد. همین فضای پرتلاطم، از همون کودکی روح جستجوگرش رو شکل داد. ویتمن اهل پشت میز نشستن و کار اداری نبود. توی زندگی ش انواع و اقسام شغل ها رو تجربه کرد؛ از چاپچی و نجار گرفته تا معلم و روزنامه نگار. این تنوع تجربه، باعث شد از نزدیک با آدم های مختلف و زندگی روزمره شون آشنا بشه و بفهمه که چقدر زیبایی و ارزش توی دل همین سادگی ها پنهان شده.

تاثیر زندگی بر شعرهای ویتمن

والت ویتمن عاشق طبیعت بود، از ته دل. ساعت ها توی دشت و صحرا پرسه می زد، به حرف های باد گوش می داد و رازهای درخت ها رو کشف می کرد. این ارتباط عمیق با طبیعت، یه بخش جدانشدنی از جهان بینی ش شد و توی تمام شعرهای «برگ های علف» و بالطبع، این گزیده (من والت ویتمن ام!) هم خودش رو نشون میده. از اون طرف، علاقه ش به دموکراسی و برابری، اون رو به یه مدافع سرسخت حقوق بشر تبدیل کرده بود. توی جنگ داخلی آمریکا، به عنوان پرستار داوطلب خدمت کرد و از نزدیک شاهد رنج ها و فداکاری های آدم ها بود. این تجربه ها، دیدگاهش رو نسبت به انسان و ارزش بی حدوحصرش عمیق تر کرد و به اشعارش روح بخشید.

والت ویتمن معتقد بود که «همه ی انسان ها، صرف نظر از نژاد، جنسیت یا موقعیت اجتماعی، برابر و ارزشمند هستند.» این جمله رو فقط توی دهان نمی چرخوند، بلکه با تمام وجودش بهش اعتقاد داشت و توی هر بند از شعرهاش این پیام رو فریاد می زد.

برگ های علف: شاهکاری که مسیر شعر رو عوض کرد

شاهکار بزرگ ویتمن، «برگ های علف» بود؛ کتابی که برای اولین بار در سال ۱۸۵۵ منتشر شد و حسابی سر و صدا به پا کرد. چرا؟ چون ویتمن توی این کتاب، قالب های سنتی شعر رو در هم شکست و شعر آزاد (Free Verse) رو به دنیای ادبیات معرفی کرد. شعرهایی که نه وزن خاصی داشتن و نه قافیه اجباری. شاید به نظرتون عجیب بیاد، ولی همین آزادی، بهش اجازه داد تا افکار و احساساتش رو بدون هیچ محد و محدودیتی، مثل یه رود جاری، روی کاغذ بیاره. «من والت ویتمن ام!» در واقع یه گزیده ی هوشمندانه از همین «برگ های علف»ه، که بهترین و عمیق ترین شعرهای ویتمن رو برای ما گلچین کرده تا بتونیم توی مدت کوتاه تری، به جوهره ی تفکرش دست پیدا کنیم.

این کتاب یه جورایی مثل آلبومی از عکس های یه سفر طولانیه؛ هر عکس یه صحنه ست، یه حس و یه فکر رو منتقل می کنه. ویتمن توی شعرهاش همینه؛ مثل یه عکاس، جزئیات زندگی، طبیعت و روح آدم ها رو با چنان دقتی ثبت می کنه که خواننده حس می کنه خودش همونجا حضور داره و داره باهاش تجربه می کنه.

سفر به عمق مفاهیم: خلاصه ای از جهان بینی من والت ویتمن ام!

اگه بخوایم وارد دنیای فکری والت ویتمن بشیم، باید آماده باشیم که به مفاهیم عمیقی بپردازیم که شاید تا قبل از این بهشون فکر نکرده بودیم. توی «من والت ویتمن ام!» با یه جهان بینی جامع و بی نظیر روبرو می شیم که پنجره های جدیدی رو به روی ذهنمون باز می کنه.

ستایش خود و همگان: من، تو، ما

عنوان کتاب خودش یه دنیا حرف داره: «من والت ویتمن ام!» این من ویتمنی، فقط به خود والت ویتمن اشاره نمی کنه. نه! این من، یه من گسترده ست که شامل حال همه میشه. یعنی منم، تویی، اونیم، ما همه ی انسان های روی زمینیم. ویتمن با این من می خواد بگه که هر کدوم از ما یه دنیای منحصر به فردیم، یه جهان کوچیک توی یه جهان بزرگ تر. اون فردیت و یگانگی هر آدم رو ستایش می کنه، اما در عین حال، این فردیت رو از جمع جدا نمی بینه. بلکه معتقده که ما همه ی ما، با هم و در کنار هم معنی پیدا می کنیم. این نگاه باعث میشه وقتی شعرهای ویتمن رو می خونی، حس کنی داره با تو حرف میزنه، از خودت و از چیزهایی که توی دل و ذهن تو هم هست، میگه.

دموکراسی، برابری و پیوند انسانی: آرمان شهری از همدلی

ویتمن یه جورایی پیامبر دموکراسی بود! اون به معنای واقعی کلمه به برابری و برادری انسان ها اعتقاد داشت. توی شعرهای «من والت ویتمن ام!» هیچ تبعیضی رو نمی بینید. اون به همه یکسان نگاه می کنه: به کارگر، به کشاورز، به زن، به مرد، به سیاه، به سفید. برای اون، ارزش هر انسان، به خاطر خودِ انسانیتشه، نه چیز دیگه ای. از نظر ویتمن، همه ما تکه هایی از یه پازل بزرگتریم که اگه کنار هم قرار نگیریم، تصویر کامل نمیشه. این نگاهش به پیوند انسانی، باعث میشه آدم حس کنه عضوی از یه خانواده بزرگه و به قول معروف، «بنی آدم اعضای یکدیگرند» رو توی عمق وجودش حس کنه.

آغوش طبیعت و وحدت کیهان: از برگ علف تا ستاره ها

ویتمن طبیعت رو نه فقط یه پس زمینه زیبا، بلکه یه معبد مقدس می دونست. توی شعرهای این مجموعه، طبیعت حضوری پررنگ داره. اون از برگ علف حرف می زنه، از رودخونه ها، از دریا، از آسمون پر ستاره. برای ویتمن، طبیعت یه جورایی آینه خدا بود، یا بهتره بگیم، تجلی خدا روی زمینه. اون وحدت وجود رو توی دل طبیعت پیدا می کرد. یعنی همه چیز به هم وصله؛ یه قطره بارون، یه دونه خاک، یه درخت کهن سال، یه ستاره دوردست. همه این ها، اجزای یک پیکر واحدن و همین نگاه، به شعرهاش یه بعد روحانی و عرفانی عجیبی میده که حسابی ذهن آدم رو درگیر می کنه.

زندگی، مرگ و نوید جاودانگی: رقص ابدی هستی

شاید فکر کنید شاعرها معمولاً از مرگ می ترسن یا بهش نگاه غمگینی دارن. اما والت ویتمن یه جور دیگه به مرگ نگاه می کرد. توی «من والت ویتمن ام!» اون مرگ رو نه یه پایان، بلکه بخشی طبیعی و لازم از چرخه زندگی می دونه. یه جورایی مثل یه سفر جدید، یه مرحله دیگه از وجود. اون به جاودانگی روح و بقای هستی اعتقاد داشت. از نظرش، مرگ مثل یه پرده ست که بالا میره تا منظره جدیدی از آفرینش رو نشون بده. این نگاه باعث میشه شعرهای مربوط به مرگش، به جای غم، حس امید و آرامش رو به خواننده منتقل کنن و آدم رو به فکر فرو ببره که شاید واقعاً زندگی بعد از مرگ هم به شکلی ادامه داره.

عشق در همه اشکالش: فراتر از مرزها

عشق، یه مفهوم مرکزی توی شعر والت ویتمنه. اما نه فقط عشق رمانتیک بین دو نفر. نه! ویتمن از یه عشق وسیع تر حرف می زنه؛ عشق به انسان ها، عشق به طبیعت، عشق به زندگی، عشق به کائنات. توی شعرهای این مجموعه، عشق زمینی در کنار عشق روحانی قرار می گیره. اون تمام اشکال عشق رو ستایش می کنه و هیچ مرزی براش قائل نیست. این عشق شامل همدلی، درک متقابل و پذیرش تفاوت ها هم میشه. یه جورایی ویتمن از ما دعوت می کنه که دلمون رو بزرگ کنیم و با نگاه عشق به دنیا و آدم ها نگاه کنیم.

قدردانی از کار و زیبایی های روزمره: شکوه زندگی عادی

شاید کمتر شاعری رو پیدا کنید که این قدر به کارهای روزمره و مشاغل عادی اهمیت بده. اما والت ویتمن توی «من والت ویتمن ام!»، از کار کردن، از عرق ریختن، از تلاش آدم ها توی شغل های مختلف، با شور و شوق حرف می زنه. اون زیبایی و ارزش رو توی دل همین لحظه های عادی زندگی پیدا می کنه. برای ویتمن، یه کشاورزی که زمین رو شخم می زنه، به اندازه یه فیلسوف که داره فکر می کنه، ارزشمنده. این نگاهش، به خواننده یادآوری می کنه که زندگی واقعی همینجاست، توی همین لحظه ها، توی همین کارهای روزمره، و نیاز نیست دنبال چیزهای عجیب و غریب باشیم تا بتونیم زیبایی ها رو ببینیم.

شکستن قالب ها: سبک و جادوی شعری والت ویتمن

یکی از دلایلی که والت ویتمن رو تبدیل به یه اسطوره کرده، سبک خاص و بی همتای شعریشه. اون با قلمش، قواعد رو در هم شکست و راهی نو رو توی ادبیات باز کرد.

شعر آزاد (Free Verse): رهایی از قیدوبند

همونطور که گفتم، ویتمن بنیان گذار شعر آزاد بود. یعنی چی؟ یعنی دیگه خبری از وزن عروضی و قافیه های اجباری نبود. شعرش مثل یه جریان سیال از کلمات بود که بدون هیچ مانعی، روی صفحه جاری می شدن. این رهایی از قالب، بهش اجازه داد تا افکار و احساساتش رو دقیقاً همونطوری که توی ذهنش شکل می گرفتن، منتقل کنه. فکرش رو بکنید، یه شاعر توی اون دوران، چقدر جسارت داشته که از سنت های چندصدساله دست بکشه و راه خودش رو بره! همین کارش بود که مسیر رو برای شاعران مدرن باز کرد و بهشون نشون داد که شعر میتونه فراتر از وزن و قافیه باشه.

زبان زنده و صمیمی: از دل مردم برای مردم

زبان ویتمن، زبانی نیست که بخواد پیچیده و فلسفی باشه. نه! زبانش زنده، صمیمی و از دل مردم برمیاد. اون از کلمات روزمره استفاده می کنه، از اصطلاحات عامیانه، از زبانی که همه می فهمن. اما این سادگی، باعث نمیشه شعرهاش سطحی باشن. اتفاقاً همین سادگیه که به کلماتش قدرت و عمق بیشتری میده. وقتی شعرهاش رو می خونی، حس می کنی یه دوست داره باهات حرف میزنه، یه رفیق قدیمی که داره از زندگی و احساساتش برات میگه. این لحن صمیمی، باعث میشه خواننده زودتر با شعرها ارتباط برقرار کنه و حس غریبی نکنه.

تصویرسازی های پرشور و نمادین: نقاشی با کلمات

ویتمن یه نقاش با کلمات بود! اون چنان تصویرهای زنده و ملموسی توی ذهنت خلق می کنه که حس می کنی داری همون صحنه رو با چشم های خودت می بینی. از یه مزرعه گندم زیر نور خورشید تا یه شهر شلوغ و پر هیاهو، یا حتی احساسات درونی و پیچیده آدم ها. اون از نمادها هم خیلی خوب استفاده می کنه تا معانی عمیق تر رو به خواننده منتقل کنه. مثلاً علف رو نماد زندگی، رشد و پیوستگی می دونه. این تصویرسازی های قوی، به شعرهاش یه بعد بصری خاصی میده و باعث میشه برای همیشه توی ذهنت حک بشن.

لحن حماسی و دعوت کننده: صدایی که شما را فرامی خواند

یکی دیگه از ویژگی های برجسته شعر ویتمن، لحن حماسی و فراگیرشه. اون با یه صدای قدرتمند و پر از شور، مخاطب رو دعوت می کنه که بخشی از تجربه شعر باشه. اینجوری نیست که فقط شعر رو بخونی و تمام. نه! ویتمن می خواد تو رو وارد دنیای شعرش کنه، ازت می خواد که باهاش قدم بزنی، باهاش حس کنی، باهاش فکر کنی. این لحن دعوت کننده، شعرهاش رو تبدیل به یه تجربه تعاملی می کنه که خواننده رو به شدت درگیر خودش می کنه. مثل یه سخنران که با تمام وجودش داره باهات حرف میزنه و میخواد تو رو هم با خودش همراه کنه.

تکرار و فهرست وارگی (Cataloguing): ریتم و وسعت بی کران

ویتمن از تکنیک تکرار و فهرست وارگی خیلی خوب استفاده می کنه. یعنی چی؟ یعنی برای اینکه یه حس یا یه ایده رو قوی تر کنه، اون رو با کلمات مختلف و در بندهای متوالی تکرار می کنه. یا اینکه یه لیست طولانی از چیزهای مختلف رو کنار هم میاره؛ مثلاً لیست مشاغل، لیست حیوانات، لیست مکان ها. شاید به نظر عجیب بیاد، ولی این کار یه ریتم خاصی به شعر میده و باعث میشه خواننده حس کنه داره توی یه اقیانوس بی کران از کلمات و تصاویر غرق میشه. این تکنیک، به ویتمن اجازه میده تا وسعت دید و جهان بینی وسیعش رو به بهترین شکل نشون بده و بگه که همه چیز توی دنیا به هم وصله و همه با هم ارزشمندیم.

چرا والت ویتمن هنوز هم مهم است؟ اهمیت و تاثیرگذاری من والت ویتمن ام!

ممکنه از خودتون بپرسید، شاعری که بیشتر از صد سال پیش فوت کرده، هنوزم چه حرفی برای گفتن داره؟ چرا باید وقت بذاریم و شعرهای من والت ویتمن ام! رو بخونیم؟ جوابش خیلی ساده ست: پیام های ویتمن، تاریخ انقضا ندارن!

یک پیشرو بی پروا: رهایی شعر از قفس

ویتمن فقط یه شاعر نبود، یه انقلابی بود. اون اولین کسی بود که به طور جدی شعر آزاد رو توی ادبیات آمریکا جا انداخت و راه رو برای سبک های جدید باز کرد. قبل از اون، شعر توی یه سری چارچوب های سخت و خشک اسیر بود. اما ویتمن با شجاعتش، این قفس رو شکست و به کلمات پرواز داد. این ابتکارش نه تنها شعر آمریکا، بلکه کل شعر جهان رو تحت تاثیر قرار داد و به شاعران دیگه نشون داد که میشه بدون رعایت قواعد دست و پا گیر، حرف های عمیق و زیبایی رو زد. پس، وقتی من والت ویتمن ام! رو می خونیم، در واقع داریم با یکی از پایه گذاران شعر مدرن آشنا میشیم.

جهانی بودن پیام ها: حرف هایی که به دل همه می شیند

پیام های ویتمن مثل دموکراسی، برابری، عشق به طبیعت، احترام به انسان و پذیرش زندگی در تمام ابعادش، مفاهیمی نیستن که فقط به یه دوره زمانی یا یه جغرافیای خاص محدود بشن. این ها حرف های جهانی هستن که توی هر عصر و برای هر انسانی، تازگی دارن و به دلش میشینن. توی دنیای امروز که پر از تفرقه و اختلافه، خوندن شعرهای ویتمن مثل یه نسیم تازه می مونه که یادآوری می کنه همه ما، صرف نظر از تفاوت هامون، انسانیم و به هم وصلیم. من والت ویتمن ام! بهمون یاد میده که به خودمون، به همدیگه و به این سیاره احترام بذاریم و با نگاهی باز به زندگی نگاه کنیم.

شعر ویتمن رو میشه یه جورایی مثل یه سفره خونه بزرگ دونست که هر کسی با هر سلیقه ای میتونه یه گوشه ای ازش رو برای خودش پیدا کنه. از کسی که دنبال معنای زندگیه، تا اونایی که فقط می خوان از زیبایی کلمات لذت ببرن.

رد پای ویتمن در ادبیات فارسی: تاثیرگذاری پنهان

شاید مستقیم اسم ویتمن رو توی ادبیات کلاسیک فارسی نشنویم، اما تاثیرش بر شعر مدرن ایران، به خصوص بر شاعرانی که دنبال نوگرایی و شکستن قالب های سنتی بودن، غیرقابل انکاره. مترجمان زیادی از جمله محسن توحیدیان، تلاش کردن تا صدای ویتمن رو به گوش فارسی زبانان برسونن و این خودش نشون دهنده اهمیت و جایگاه این شاعر در جهان ادبیاته. شعر آزاد نیما یوشیج و بعدها شاعران دیگه، تا حدودی میشه گفت از فضای باز و بی قید و شرط شعر ویتمن الهام گرفته. من والت ویتمن ام! این فرصت رو به ما میده تا بفهمیم که چطور یه شاعر از یه فرهنگ دیگه، میتونه این قدر روی تفکر و دیدگاه ما تاثیر بذاره و مرزهای ادبیات رو بشکنه.

مزه مزه کردن کلمات: بریده هایی منتخب از من والت ویتمن ام!

حالا که حسابی با دنیای ویتمن آشنا شدیم، وقتشه که یه کمی هم از کلمات خودِ شاعر مزه مزه کنیم. این چند تا بریده، فقط یه گوشه کوچیک از اون اقیانوس بزرگ شعر والت ویتمنه، اما نشون میده که چقدر نگاهش عمیق و خاص بوده:

در دسته ی گل ها
جایت می دهم
راهت می دهم.
بیش از این از تو گلایه نمی کنم
که در چشم دیگران کوچک شوی.
عاقلانه هشدارت می دهم اما،
یک بار برای همیشه!
پس اقرار می کنم
که مردی بوده ام
دغل باز، دزد صفت، بی مایه، چرب زبان، طمع کار و لاابالی.
اقرار می کنم که هنوز
همان هستم که بودم.

این قطعه، جسارت ویتمن رو نشون میده. اون از اقرار به کاستی هاش ابایی نداره و همزمان، حس پذیرش و رهایی رو منتقل می کنه. من اینجا نه فقط ویتمن، که هر کدوم از ماست که ممکنه نقص هایی داشته باشیم، اما در عین حال، با تمام وجود به هستی تعلق داریم.

یک بریده دیگر از شاهکار آواز خود که در این گزیده هم هست:

من خود را جشن می گیرم، خود را می سرایم،
و آنچه من گمان می برم، شما نیز گمان خواهید برد،
زیرا هر ذره ای که به من تعلق دارد، به همان اندازه به شما تعلق دارد.

اینجا والت ویتمن با یه لحن حماسی، وحدت وجود رو فریاد می زنه. خودی که اون جشن می گیره، تنها وجود شخصیش نیست، بلکه وجود هر انسان و هر ذره از هستیه. این جمله، دعوت نامه ایه برای خودشناسی و شناخت پیوندی که ما با تمام کائنات داریم.

و در مورد عشق و همدلی:

من به همه کسانی که در رنجند عشق می ورزم،
من به همه کسانی که شادند عشق می ورزم،
من به همه کسانی که کار می کنند و می کوشند عشق می ورزم،
من به همه چیز، همه زندگی، عشق می ورزم.

این بریده، عمق عشق بی کران ویتمن رو نشون میده. عشقی که محدود به فرد خاصی نیست، بلکه شامل تمام موجودات و تمام لحظات زندگی میشه. این پیام، یه جورایی از ما می خواد که از دایره کوچیک خودمون بیرون بیایم و با دید بازتر و پر از محبت به جهان نگاه کنیم.

پلی برای کلمات: نگاهی به ترجمه فارسی محسن توحیدیان

ترجمه شعر، به خصوص شعر والت ویتمن با اون سبک خاص و آزادی کلماتش، واقعاً کار سختیه. شعر آزاد، هرچند از قید وزن و قافیه رهاست، اما ریتم و موسیقی درونی خودش رو داره که انتقالش به زبانی دیگه، یه چالش بزرگ محسوب میشه. محسن توحیدیان توی ترجمه «من والت ویتمن ام!» این چالش رو به خوبی پذیرفته و تونسته پل خوبی بین دنیای انگلیسی زبان ویتمن و ذهن فارسی زبان ما بزنه.

چالش های ترجمه شعر آزاد

وقتی شعری وزن و قافیه نداره، ممکنه فکر کنیم ترجمه ش راحت تره. اما برعکسه! توی شعر آزاد، حس، فضا، انتخاب واژه ها و ریتم پنهان جمله، اهمیت خیلی بیشتری پیدا می کنه. مترجم باید بتونه این حس رو به زبان مقصد منتقل کنه، بدون اینکه معنی رو از دست بده یا شعر رو مصنوعی کنه. کلمات ویتمن پر از انرژی، شور و جنب و جوشه و پیدا کردن معادل های فارسی که بتونن همون قدرت رو داشته باشن، نیاز به مهارت بالایی داره.

ارزیابی کلی ترجمه توحیدیان

ترجمه محسن توحیدیان از «من والت ویتمن ام!»، یه ترجمه روان و قابل فهمه. اون تلاش کرده تا روح شعر ویتمن رو تا حد امکان حفظ کنه و پیام هاش رو به دل خواننده فارسی زبان برسونه. خوندن این ترجمه، حس خستگی به آدم نمیده و مثل یه رودخونه آروم، تو رو با خودش می بره. همین روانی و سادگی، باعث میشه حتی کسانی که خیلی با شعر سر و کار ندارن هم بتونن با این مجموعه ارتباط برقرار کنن و از خوندنش لذت ببرن. این ترجمه، دریچه ای مناسب برای ورود به دنیای ویتمن برای ما فارسی زبان هاست و باید از زحمات مترجم تقدیر کرد.

جمع بندی: پس چرا باید سراغ من والت ویتمن ام! برویم؟

خب، تا اینجا حسابی توی دنیای والت ویتمن گشتیم و از فلسفه و سبک شعریش حرف زدیم. حالا شاید وقتشه که یه جمع بندی نهایی بکنیم و ببینیم اصلاً چرا باید این کتاب رو بخونیم؟

«من والت ویتمن ام!» فقط یه مجموعه شعر نیست. این کتاب، یه دعوت نامه ست. دعوت نامه ای برای یه سفر درونی، برای خودشناسی، برای ارتباط عمیق تر با خودمون، با آدم های اطرافمون و با تمام هستی. وقتی شعرهای ویتمن رو می خونی، یه حس غریب از آزادی و رهایی بهت دست میده. حس می کنی خودت رو توی آینه ی کلماتش می بینی و از خودت، از رویاهات و از جایگاهت توی این جهان بزرگ، یه درک تازه ای پیدا می کنی.

این کتاب بهمون یادآوری می کنه که چقدر دموکراسی، برابری و احترام به همدیگه مهمن. توی دنیای پر از تنش امروز، این پیام ها مثل یه آرام بخش عمل می کنن و ازمون می خوان که به جای فاصله گرفتن، به هم نزدیک بشیم و زیبایی رو توی تفاوت ها پیدا کنیم. ویتمن بهمون نشون میده که طبیعت، یه منبع بی کران از الهامه و مرگ، پایان نیست، بلکه بخشی از یه چرخه باشکوهه. اون به زندگی و تمام جزئیاتش، یه جور دیگه ای نگاه می کنه و به ما هم یاد میده که ارزش لحظه های عادی رو بدونیم.

پس، اگه دنبال کتابی هستید که روحتون رو تازه کنه، ذهنتون رو به چالش بکشه و دیدتون رو نسبت به زندگی عمیق تر کنه، من والت ویتمن ام! دقیقاً همون چیزیه که بهش نیاز دارید. وقتشه که خودتون رو مهمون کلمات پرشور این شاعر بزرگ کنید و اجازه بدید که صدای آزادی خواه و عشق محور ویتمن، توی گوشتون طنین انداز بشه. شک نکنید که بعد از خوندن این کتاب، دیگه هیچ وقت به خودتون، به آدم ها و به دنیا، مثل قبل نگاه نخواهید کرد.