خلاصه کتاب خیال است دیگر ( نویسنده گلاره عباسی )

کتاب خیال است دیگر، دومین اثر ادبی خانم گلاره عباسی، بازیگر توانمند کشورمونه که یک نوولای (داستان بلند) خاص و تأثیرگذاره. این کتاب، شما رو به دنیای درونی و پر از تنهایی یه زن جوون در دل شلوغی های تهران مدرن می بره و با زبانی شاعرانه و عمیق، از افکار و خاطراتش پرده برداری می کنه. اگر دنبال یه داستان متفاوت و سرشار از حس و حال هستید، این کتاب می تونه انتخاب خوبی براتون باشه.

تا حالا شده تو دل شلوغی شهر، حس کنی تنها ترین آدم دنیایی؟ یا تو لحظه هایی که زندگی داره با سرعت نور می گذره، دلت یه توقف کوچیک بخواد تا بتونی نفس عمیق بکشی و به اطرافت نگاه کنی؟ کتاب خیال است دیگر گلاره عباسی دقیقاً از همین حس ها حرف می زنه. این کتاب یه جورایی مثل یه خلوت گاه ذهنیه، جایی که می تونی با زنی آشنا بشی که تو همهمه تهران، دنبال خودش می گرده. خانم عباسی، که قبلاً تو سینما حسابی درخشیده، حالا با قلمش هم ما رو غافلگیر کرده و با یه داستان پر از جزئیات و توصیفات دلنشین، ما رو مهمون دنیای خودش کرده. این نوولا، نه فقط یه داستان، بلکه یه سفر درونی به لایه های پنهان روح و ذهن انسانه، اونم تو بستر شلوغ و بعضی وقتا بی رحم تهران. می خوایم با هم بریم ته و توی این کتاب رو دربیاریم و ببینیم چه گنجینه هایی تو دل خودش پنهون کرده.

نقش گلاره عباسی؛ از پرده سینما تا صفحات کتاب

قبل از اینکه بریم سراغ خود کتاب، بد نیست یه کم از خود نویسنده بگیم. گلاره عباسی رو بیشتر به عنوان بازیگر می شناسیم؛ یه هنرمند توانا که تو فیلم ها و سریال های مختلف، خیلی خوب خودش رو نشون داده. اما جالب اینجاست که ایشون فقط جلوی دوربین بازی نمی کنه، بلکه پشت پرده نوشتن هم حسابی استعداد داره. خیال است دیگر دومین اثر ادبی ایشونه و نشون می ده که چقدر تو داستان نویسی هم حرف برای گفتن داره. ایشون حتی مدیر مؤسسه سوینا هم هستن که کلی کار خوب برای نابینایان انجام دادن و این نشون میده که چقدر دید عمیقی به زندگی و آدم ها دارن. این پیش زمینه سینمایی و دید خاص به آدم ها و اتفاقات، حسابی تو قلم ایشون هم منعکس شده و باعث شده توصیفاتش یه جور دیگه به دل آدم بشینه.

خیال است دیگر چی می گه؟ یه خلاصه کامل و بی لو رفتن داستان

حالا بریم سراغ اصل مطلب، یعنی داستان خود کتاب. خیال است دیگر بر خلاف خیلی از رمان ها که یه خط داستانی مشخص و پرهیجان دارن، بیشتر یه سفر درونیه. داستان از زبان یه زن جوون روایت می شه که حوالی پل حافظ تو تهران زندگی می کنه. محور اصلی داستان، تنهایی این زنه و تمام افکار، خاطرات و روزمرگی های اون تو ذهن خودش می گذره.

هفت روز هفته، هفت پرده از یک ذهن

یکی از چیزای خیلی خاص و جذاب تو این کتاب، ساختارشه. هر فصل با اسم یکی از روزهای هفته شروع می شه: شنبه، یکشنبه، دوشنبه و الی آخر. این ساختار، خیلی هوشمندانه انتخاب شده. چرا؟ چون روایت کتاب، بیشتر یه مونولوگ طولانیه؛ یعنی راوی دائم تو ذهن خودش حرف می زنه، فکر می کنه و خاطره ها رو مرور می کنه. این تقسیم بندی به روزهای هفته، باعث می شه خواننده هم پا به پای راوی تو این جریان سیال ذهن حرکت کنه و حس کنه داره روز به روز با اون زندگی می کنه. انگار که دفترچه خاطرات یه نفر رو داری می خونی، اونم لحظه به لحظه.

تهران، بازیگر اصلی داستان

تهران تو این کتاب، فقط یه لوکیشن نیست، خودش یه کاراکتره! گلاره عباسی با توصیفات دقیق و شاعرانه اش از خیابون ها، کوچه ها، صداها و حتی بوهای تهران، فضای واقعی شهر رو حسابی زنده کرده. این توصیفات اونقدر دقیقن که حس می کنی خودت اونجایی، داری تو اون خیابون ها قدم می زنی و صدای بوق ماشین ها و موتورها رو می شنوی. این شهر شلوغ و پرهیاهو، یه جورایی تو دنیای درونی راوی هم منعکس شده و حس تنهایی اون رو بیشتر پررنگ می کنه. تهران تو خیال است دیگر مثل یه آینه عمل می کنه که درون آشفته و در عین حال آرام راوی رو بهمون نشون می ده.

شخصیت هایی که در ذهن راوی متولد می شوند

برخلاف داستان های دیگه که شخصیت ها تو تعامل با هم معرفی می شن، تو خیال است دیگر با شخصیت هایی مثل خانوم، یار، مادر و حتی ابراهیم تاتلیس از طریق نشخوارهای فکری و خاطرات راوی آشنا می شیم. این یعنی این شخصیت ها بیشتر تو دنیای ذهنی راوی وجود دارن تا تو دنیای واقعی. این شیوه روایت، به خواننده کمک می کنه تا عمق تنهایی راوی و پیچیدگی های ذهنی اون رو بهتر درک کنه. اون ها هر کدوم یه گوشه ای از گذشته راوی رو تشکیل می دن و نشون می دن که چقدر خاطرات و آدم های گذشته، تو زندگی الان ما نقش دارن.

آلیس و بوی مرگ؛ رمزگشایی از گذشته

یکی از بخش های پررنگ داستان، بازگویی گذشته و خاطرات خانوادگی راویه. راوی از آقاجان و خانوم می گه که تو خونه پدر و مادرش زندگی می کردن، خونه ای که بوی مرگ می داد. و از همه مهم تر، آلیس، خواهر خیالی راوی که هیچ وقت به دنیا نیومده، ولی تو اتاق های خونه راه می رفته و نق می زده. آلیس نمادی از فقدان، از یه جای خالی بزرگ تو زندگی راویه که ازش رنج می بره. همینطور که داستان جلو می ره، راوی به آرامی از رازها و ناگفته های زندگی و گذشته اش پرده برمی داره و خواننده رو با خودش تو این کشف و شهود همراه می کنه.

خوبی خیال این است: کشتنش کاری ندارد. گم هم که بشود کسی سراغش را نمی گیرد. کاش من هم خیال کسی بودم که آن قدر درد نمی کشیدم روی این تخت.

یه نکته خیلی مهم تو این کتاب، ایده مرکزی مرگ تدریجیه. راوی حس می کنه داره می میره، ولی نه به خاطر یه بیماری خاص. این یه جور مرگ درونیه، یه پذیرش آروم و تدریجی از پایان. خودش می گه: این آخرین هفتهٔ زندگی من است…. این بخش از کتاب، آدم رو حسابی به فکر فرو می بره که مگه می شه کسی بدون بیماری، حس مرگ داشته باشه؟ گلاره عباسی این حس رو خیلی ظریف و عمیق بیان کرده و نشون می ده که چقدر این مرگ نه به معنای فیزیکی، بلکه به معنای پذیرش یک پایان، تو زندگی راوی اهمیت داره.

چرا خیال است دیگر حسابی به دل می شینه؟ تحلیل مضامین اصلی

این کتاب پر از مضامین عمیق و لایه های پنهانه که هر کدومش می تونه حسابی ذهنت رو درگیر کنه. بیا چند تا از مهم تریناشو با هم بررسی کنیم:

تنهایی، رفیق ناگزیر انسان مدرن

اصلی ترین موضوع این نوولا، تنهایی. تو دنیای امروز که همه با هم در ارتباطن، چقدر حس تنهایی تو دل آدم ها بیشتر شده؟ راوی تو شلوغی تهران، تو دنیای ذهنی خودش غرق شده و بیشتر از اینکه با آدم ها تعامل داشته باشه، با خودش و خاطراتش حرف می زنه. این تنهایی، یه جورایی انعکاس تنهایی خیلی از ماهاست تو این زندگی پر سرعت و پر ارتباطات مجازی. این کتاب نشون می ده که تنهایی همیشه به معنای تنها بودن فیزیکی نیست، گاهی تو اوج شلوغی هم میشه تنها بود.

تهران، شهری با هزار چهره

همونطور که گفتم، تهران تو این کتاب فقط یه پس زمینه نیست. نویسنده با مهارت خاصی، تهران رو به عنوان یه شخصیت زنده و پویا تو داستان آورده. صداها، بوها، خیابون ها، پل ها و حتی حال و هوای کوچه پس کوچه ها، همگی تو فضاسازی داستان نقش پررنگی دارن و تأثیر مستقیمی رو روحیه راوی دارن. تهران عباسی، همون تهرانیه که خیلیامون باهاش بزرگ شدیم و توصیفاتش باعث می شه حس کنی داری تو همون شهر نفس می کشی.

گذشته و خاطرات، زخم هایی که التیام نمی یابند

ذهن راوی پر از خاطرات گذشته اس؛ خاطراتی که گاهی تلخن و گاهی شیرین. این خاطرات، مدام به زمان حال هجوم میارن و رو هویت و حال و هوای راوی تأثیر می ذارن. این کتاب نشون می ده که گذشته هر چقدر هم که دور باشه، هیچ وقت از بین نمی ره و همیشه یه جایی تو وجودمون زنده است و می تونه رو تصمیم ها و احساسات الانمون تأثیر بذاره.

مواجهه با فقدان و پذیرش رنج

تو داستان خیال است دیگر، راوی با فقدان ها و غم های زیادی مواجه شده و سیر تدریجی کنار اومدن با این سختی ها رو نشون می ده. این کتاب بهمون یادآوری می کنه که زندگی پر از پستی و بلندیه و گاهی باید رنج رو پذیرفت تا بشه ازش عبور کرد و به یه آرامش نسبی رسید. این پذیرش، نه به معنای تسلیم، بلکه به معنای کنار آمدن با واقعیت و حرکت رو به جلوئه.

سبک و قلم گلاره عباسی؛ نثری شاعرانه و عمیق

حالا بریم سراغ یکی از نقاط قوت اصلی این کتاب، یعنی سبک نگارش گلاره عباسی. قلم ایشون یه جور خاصی دلنشینه و آدم رو با خودش می بره:

نثر شاعرانه و زبانی تصویری

اگه از اون دسته آدمایی هستی که از نثر ادبی و جملات زیبا لذت می بری، این کتاب حسابی بهت می چسبه. عباسی با استفاده از کلمات و عبارات، تصویرسازی های قوی و زیبایی تو ذهن خواننده می سازه. جملاتش مثل یه شعر روانن و پر از حس و حالن. هر پاراگراف انگار یه قاب عکس هنریه که روبروت قرار می گیره و تو رو به دنیای خودش می بره.

جریان سیال ذهن، سفر به عمق ناخودآگاه

همونطور که قبلاً هم گفتیم، این کتاب بر پایه تکنیک جریان سیال ذهن نوشته شده. یعنی چی؟ یعنی نویسنده بدون اینکه بخواد منطق خاصی تو روند افکار راوی ایجاد کنه، تمام چیزایی که تو ذهنش می گذره رو بدون سانسور و پشت سر هم آورده. این تکنیک باعث می شه خواننده حس کنه داره مستقیم وارد ذهن راوی می شه و تمام احساسات، خاطرات و فکرهای درهم پیچیده اش رو تجربه می کنه. این روش تو ادبیات خیلی رایجه و نشون دهنده تسلط نویسنده به تکنیک های داستان نویسیه.

ساختار غیرخطی و اپیزودیک، روایت لحظه ها

تقسیم بندی داستان به روزهای هفته، یه ساختار غیرخطی و اپیزودیک به کتاب داده. یعنی هر روز یه جورایی یه برش از زندگی راویه که شاید ربط مستقیمی به روز قبل و بعدش نداشته باشه، ولی همه شون تو ذهنیات راوی به هم متصلن. این باعث می شه کتاب بیشتر روی جزئیات لحظه ای و حس و حال اون لحظه تمرکز کنه تا یه داستان با شروع و پایان مشخص. برای همین، اگه دنبال یه داستان کلاسیک با یه خط سیر مشخص هستی، شاید اولش یکم برات عجیب باشه، ولی اگه خودتو بسپری به قلم نویسنده، حسابی باهاش ارتباط برقرار می کنی.

تاثیر پیش زمینه سینمایی نویسنده

گلاره عباسی چون خودش بازیگر و آشنا به دنیای سینماست، نگاهش تو نوشتن هم یه جورایی تصویریه. توصیفاتی که از تهران، از خونه و از آدم ها می کنه، مثل قاب بندی های یه کارگردانه. انگار که داری یه فیلم رو جلوی چشمات می بینی. این نگاه تصویری، به خواننده کمک می کنه تا فضاسازی ها رو خیلی بهتر و عمیق تر درک کنه.

شخصیت های کلیدی کتاب؛ آینه ای از درون

تو خیال است دیگر، شخصیت ها خیلی پیچیده و خاص معرفی می شن. اینجا خبری از دیالوگ های طولانی و تعامل مستقیم نیست. بیشتر از طریق ذهن راوی با اون ها آشنا می شیم:

راوی (شخصیت اصلی): اون یه زن جوونه که تو شهر بزرگ تهران زندگی می کنه و حسابی تو خودش فرو رفته. بیشتر از اینکه تو دنیای بیرون باشه، تو دنیای ذهن و خاطراتش غرق شده. اون تنهاست، غمگینه، اما تو دل همین تنهایی و غم، داره راهی برای کنار اومدن با زندگی پیدا می کنه. شخصیت پردازی اون خیلی روانشناسانه است و خواننده رو با ابعاد مختلف وجودیش آشنا می کنه.

شخصیت های فرعی (از منظر راوی): خانوم، آلیس، یار و ابراهیم تاتلیس؛ این ها بیشتر از اینکه شخصیت های واقعی تو داستان باشن، تو ذهن راوی زندگی می کنن. خانوم یه زن مسن و تاجر که گذشته راوی رو تشکیل می ده. آلیس خواهر خیالی راویه که نماد فقدانه. یار هم یه جورایی عشقی از گذشته است و ابراهیم تاتلیس هم نمادی از یه جور حس و حال خاص یا یه سرگرمی برای راوی. این شخصیت ها هر کدوم یه تکه از پازل دنیای ذهنی راوی رو کامل می کنن.

چرا باید خیال است دیگر رو بخونیم؟

اگه هنوز برای خوندن این کتاب دو دل هستی، بذار چند تا دلیل دیگه بهت بگم که چرا خیال است دیگر می تونه یه تجربه خوب برات باشه:

• یه تجربه متفاوت: اگه دنبال یه کتاب می گردی که از کلیشه ها دور باشه و یه جور دیگه داستان بگه، خیال است دیگر همون چیزیه که دنبالشی. این کتاب بیشتر از اینکه داستانی بگه، حس و حال رو منتقل می کنه.
• عمیق و تأثیرگذار: با اینکه داستان پر از حادثه نیست، اما اونقدر عمیقه که حسابی رو فکر و روحت تأثیر می ذاره. تو رو به تأمل درباره تنهایی، گذشته و معنای زندگی دعوت می کنه.
• تصویرسازی های قوی از تهران: اگه عاشق تهران و فضاهای شهری هستی، این کتاب یه قاب واقعی و شاعرانه از شهر رو بهت نشون می ده که تا حالا شاید تو کمتر کتابی دیدی.
• آشنایی با قلم جدید: گلاره عباسی ثابت کرده که فقط یه بازیگر نیست و تو دنیای نویسندگی هم حرف های زیادی برای گفتن داره. خوندن این کتاب یعنی آشنایی با یه قلم تازه و متفاوت.
• مناسب برای علاقه مندان به ادبیات درون گرا: اگه از اون دسته خوانندگانی هستی که کتاب هایی رو دوست داری که تو دنیای درونی شخصیت ها غرق بشن و به جای اتفاقات بیرونی، روی افکار و احساسات تمرکز کنن، خیال است دیگر برات عالیه.

درباره نویسنده: گلاره عباسی، هنرمندی چندوجهی

گلاره عباسی رو همونطور که گفتیم، بیشتر به خاطر بازیگریش می شناسیم. ایشون متولد سال ۱۳۶۲ هستن و تو فیلم ها و سریال های زیادی مثل شیار ۱۴۳، ابد و یک روز، شهرزاد و آشغال های دوست داشتنی بازی کردن. اما جنبه هنری ایشون فقط به بازیگری محدود نمی شه. ایشون تو نوشتن هم دست به قلم هستن و مرلین مونرو سر جردن اولین اثر ادبی ایشونه که حسابی هم مورد توجه قرار گرفت. گلاره عباسی همچنین مدیر و موسس موسسه سوینا (سینمای ویژه نابینایان) هستن که کار فوق العاده ای برای دسترسی نابینایان به آثار سینمایی و هنری انجام داده. این فعالیت ها نشون می ده که ایشون یه هنرمند دغدغه مند و با دید بازه که همین دغدغه ها و دیدگاه ها تو آثار ادبی اش هم به خوبی منعکس شده.

این آخرین هفتهٔ زندگی من است و باید بروم که به مردنم برسم.

قلم گلاره عباسی یه ویژگی خاص داره؛ اونم ترکیب کردن نگاه تصویری سینمایی با عمق روانشناختیه. یعنی همونطور که تو سینما قاب می گیره و صحنه می سازه، تو نوشتن هم با کلماتش، صحنه ها رو جلوی چشم خواننده زنده می کنه و در عین حال، به عمق روح و روان شخصیت ها سرک می کشه.

آخرین حرف ها درباره خیال است دیگر

خب، رسیدیم به آخر این سفر طولانی تو دنیای خیال است دیگر. این کتاب، یه اثر معمولی نیست. یه جور تجربه ادبیه که تو رو به دنیای درونی یه زن می بره، یه زن تنها که تو دل شلوغی تهران، داره با خاطراتش و گذشته اش کنار میاد. شاید تو نگاه اول یه داستان بدون هیجان به نظر برسه، اما وقتی واردش بشی، می بینی که چقدر پر از احساس و لایه های پنهانه. قلم شاعرانه گلاره عباسی، فضاسازی های عالی از تهران و تمرکز رو جزئیات، این کتاب رو به یه اثر منحصر به فرد تو ادبیات معاصر ایران تبدیل کرده.

اگه دنبال یه کتاب می گردی که تو رو به فکر فرو ببره، حس های تازه ای رو تجربه کنی و یه جورایی با خودت خلوت کنی، خلاصه کتاب خیال است دیگر حتماً ارزش خوندن رو داره. قول می دم از این سفر درونی پشیمون نمی شی و شاید حتی بعد از تموم شدن کتاب، برای مدت ها تو حال و هوای راوی و تهرانِ اون بمونی. پس فرصت رو از دست نده و خودت رو مهمون این نوولای دلنشین کن!