معرفی فیلم ۳۰ روز شب (30 Days of Night)

فیلم «۳۰ روز شب» (30 Days of Night) یک اثر ترسناک و خون آشامی به یادماندنی است که سال ۲۰۰۷ اکران شد و حسابی سر و صدا کرد. این فیلم، بر اساس یک کمیک بوک مشهور ساخته شده و داستان شهری در آلاسکا را روایت می کند که قرار است به مدت ۳۰ روز در تاریکی مطلق فرو برود، اما این تاریکی ابدی فرصتی می شود برای ورود خون آشام های بی رحم و وحشی که حالا بدون ترس از خورشید، هر کاری دلشان می خواهد می کنند.

فکرش را بکنید، شهری کوچک و دورافتاده که مردمش آماده می شوند برای یک ماه شب مطلق. نه طلوعی در کار است و نه نوری برای نجات. حالا فرض کنید در همین تاریکی بی انتها، گروهی از خون آشام های واقعاً ترسناک از راه می رسند. این دقیقاً همان ایده ای است که دیوید اسلید، کارگردان فیلم «۳۰ روز شب»، با هنرمندی تمام به تصویر کشیده و تجربه ای بی نظیر و هولناک را برای مخاطبان ژانر وحشت رقم زده است. این فیلم، نه تنها یک داستان خون آشامی کلیشه ای نیست، بلکه با رویکردی تازه و فضاسازی منحصربه فردش، جایگاه ویژه ای در میان آثار ترسناک پیدا کرده است.

وقتی تاریکی ۳۰ روزه می شود؛ آغاز یک کابوس متفاوت

تصور کنید در نقطه ای دورافتاده از زمین، جایی که سرما بیداد می کند و خورشید به مدت یک ماه کاملاً ناپدید می شود. این دقیقاً اتفاقی است که هر سال در شهر کوچک و منزوی بارو (که الان اسمش اوتقیاگویک هست) در آلاسکا می افتد. مردم این شهر برای «شب قطبی» آماده می شوند، یعنی ۳۰ روز تاریکی مطلق. برای خیلی ها این یک فرصت است که شهر را ترک کنند و به جای گرم تری بروند، اما بعضی ها هم مجبورند بمانند و با این سرمای کشنده و تاریکی بی پایان دست و پنجه نرم کنند.

حالا فکر کنید در همین شرایط، یک گروه عجیب و غریب از راه می رسند؛ موجوداتی وحشی و تشنه خون که از این فرصت بی نظیر تاریکی مطلق استفاده می کنند تا شهر را به یک کشتارگاه تبدیل کنند. بله، صحبت از خون آشام هاست، اما نه از آن خون آشام های رمانتیک و جذاب که تو فیلم ها دیدید. این ها موجوداتی بی رحم و درنده هستند که فقط برای شکار و نابودی آمده اند. فیلم «۳۰ روز شب» که سال ۲۰۰۷ با کارگردانی دیوید اسلید اکران شد، دقیقاً همین کابوس رو به تصویر می کشه و حس انزوا، وحشت و ناامیدی رو به بهترین شکل به بیننده منتقل می کنه.

چیزی که این فیلم رو واقعاً خاص می کنه، ایده ی مرکزی منحصربه فردشه: خون آشام هایی که دیگه نیازی نیست نگران نور خورشید باشن! این یعنی هیچ نقطه امنی برای انسان ها وجود نداره. کلانتر شهر، «اِبِن اولسون» با بازی عالی جاش هارتنت، و همسرش «استلا» با نقش آفرینی ملیسا جرج، باید تمام تلاششون رو بکنن تا در این جهنم یخی دوام بیارن و از جان خودشون و معدود بازمانده ها محافظت کنند. این فیلم واقعاً جایگاه ویژه ای تو ژانر وحشت داره، چون هم کلیشه ها رو شکسته و هم تونسته یک تجربه دلهره آور و متفاوت رو ارائه بده.

ریشه های خون آشامی: از کمیک بوک تا پرده سینما

شاید خیلی ها ندانند که فیلم «۳۰ روز شب» قبل از اینکه به پرده سینماها راه پیدا کند، یک کمیک بوک فوق العاده ترسناک بوده است. منبع الهام این فیلم، مجموعه کمیک های 30 Days of Night اثر نویسنده استیو نایلز و هنرمند بن تمپلسمیت است. این کمیک ها که برای اولین بار سال ۲۰۰۲ منتشر شدند، خیلی زود طرفداران خاص خودشان را پیدا کردند و به دلیل اتمسفر تاریک، خون آشام های بی رحم و داستان نوآورانه شان، مورد تحسین قرار گرفتند.

ایده ی اصلی کمیک، یعنی شهری در تاریکی مطلق که طعمه خون آشام ها می شود، به اندازه ای جذاب بود که خیلی زود توجه هالیوود را جلب کرد. اینجا بود که پای یکی از نام های بزرگ سینمای وحشت، یعنی «سام ریمی» به میان آمد. ریمی که بیشتر برای کارگردانی سه گانه «مرد عنکبوتی» و فیلم های ترسناکی مثل «مرده شیطانی» (Evil Dead) شناخته می شود، تهیه کنندگی «۳۰ روز شب» را برعهده گرفت. حضور او نقش مهمی در شکل گیری و کیفیت نهایی فیلم داشت، چون او کسی بود که به خوبی با ژانر وحشت آشنا بود و می دانست چگونه باید یک اتمسفر دلهره آور خلق کرد.

نکته جالب اینجاست که اقتباس سینمایی «۳۰ روز شب» تا حد زیادی به منبع اصلی اش، یعنی کمیک بوک، وفادار مانده است. البته طبیعی است که برای تبدیل یک کمیک به فیلم، تغییراتی هم لازم است، اما هسته اصلی داستان، شخصیت ها و حتی طراحی خون آشام ها تقریباً دست نخورده باقی مانده اند. این وفاداری به ریشه ها باعث شد طرفداران کمیک هم از نتیجه کار راضی باشند و فیلم بتواند همان حس وحشت و بی رحمی کمیک را به مخاطب منتقل کند.

خلاصه داستان: جهنمی یخی در شمالگان (بدون اسپویل جدی!)

داستان فیلم «۳۰ روز شب» در شهر کوچکی به نام بارو در آلاسکا اتفاق می افتد. بارو شمالی ترین نقطه ایالات متحده است و یک ویژگی خاص دارد: هر سال به مدت ۳۰ روز در زمستان، خورشید به طور کامل ناپدید می شود و شهر در تاریکی مطلق فرو می رود. با نزدیک شدن به این شب قطبی طولانی، بیشتر ساکنان شهر، بار و بندیلشان را جمع می کنند و به مناطق گرم تر می روند، اما عده ای هم مثل کلانتر شهر، ابن اولسون، مجبورند بمانند.

درست قبل از آغاز این دوره تاریکی، یک غریبه مرموز و عجیب و غریب سر و کله اش در شهر پیدا می شود. این غریبه شروع به خرابکاری می کند: ارتباطات تلفنی شهر را قطع می کند و تنها راه فرار از شهر، یعنی هلیکوپتر و هواپیماها را از بین می برد. این اتفاقات مرموز، اولین نشانه از یک کابوس بزرگ تر است. کمی بعد، گروهی از موجودات وحشی و خونخوار، به رهبری موجودی به نام مارلو، به شهر حمله می کنند. این خون آشام ها، اصلاً شبیه آن هایی که در داستان ها شنیده اید نیستند؛ آن ها موجوداتی بی رحم، سریع و به شدت هوشمند هستند که تنها هدفشان کشتار و بلعیدن تمام انسان هاست.

کلانتر ابن، همسرش استلا (که آخرین پرواز را از دست داده و مجبور به ماندن شده) و گروهی از معدود بازماندگان شهر، حالا باید در این تاریکی مطلق و سرمای کشنده، از دست این موجودات درنده پنهان شوند. آن ها مجبورند در خانه ها، زیرزمین ها و هر جای امنی که پیدا می کنند، خودشان را مخفی کنند و هر لحظه منتظر حمله خون آشام ها باشند. این ۳۰ روز شب، برایشان به یک جهنم واقعی تبدیل می شود؛ جهنمی که در آن هر صدای کوچک، هر سایه و هر حرکت می تواند به معنای مرگ باشد. نبرد برای بقا در این شرایط واقعاً دیدنی و دلهره آور است و فیلم حس انزوا و وحشت رو به اوج می رساند.

چی شد که «۳۰ روز شب» اینقدر فرق داره؟ ویژگی های منحصربه فرد فیلم

فیلم «۳۰ روز شب» واقعاً یک پدیده خاص در ژانر وحشت و خون آشامیه. وقتی پای صحبت از خون آشام ها وسط میاد، معمولاً یک سری کلیشه تو ذهن همه هست: مثلاً آسیب پذیری در برابر نور خورشید، یا موجوداتی که ممکنه رمانتیک و اغواگر باشن. اما این فیلم تمام اون کلیشه ها رو برمی داره و یه چیز کاملاً جدید بهتون نشون می ده. بذارید چندتا از مهم ترین دلایلی که این فیلم رو متفاوت می کنه، بهتون بگم:

خون آشام هایی که کلیشه ها رو می شکنند!

شاید بزرگ ترین نوآوری «۳۰ روز شب»، نحوه نمایش خون آشام ها باشه. تو این فیلم خبری از خون آشام های خوش تیپ و جنتلمن نیست که عاشق می شن یا فلسفه بافی می کنن. این ها موجوداتی درنده، وحشی و بی رحم هستند که فقط و فقط برای شکار و نابودی انسان ها اومدن. انگار نه انگار که قبلاً انسان بودن؛ کاملاً غیرانسانی و بی احساس اند.

• نبود آفتاب، یک مزیت بزرگ: تو داستان های سنتی، خون آشام ها از نور خورشید می ترسیدن، ولی اینجا تو بارو، اصلاً آفتابی در کار نیست! ۳۰ روز تمام، هوا تاریکه، پس خون آشام ها می تونن هر وقت بخوان، هر جا که دلشون می خواد، شکار کنن. این یعنی دیگه هیچ نقطه امنی برای انسان ها وجود نداره.
• بی رحم، هوشمند و غیرانسانی: این خون آشام ها نه عشقی می فهمند، نه انسانیتی تو وجودشون هست. اونا ماشین های کشتاری هوشمند و بی رحم هستن که با استراتژی عمل می کنن و هیچ رحمی ندارند. این تصویر از خون آشام ها، واقعاً ترس رو تو دل آدم می اندازه.
• زبان ابداعی و ترسناک: یکی از خفن ترین ویژگی های این خون آشام ها، زبان خاص خودشونه. اونا با یه زبان عجیب و غریب صحبت می کنن که هیچ کس نمی فهمه. این زبان نه تنها حس بیگانگی و مرموز بودن رو بیشتر می کنه، بلکه صداهای خشنی که از دهانشون بیرون میاد، واقعاً مو رو به تن آدم سیخ می کنه.

فضاسازی و اتمسفر: سرما و وحشتی که پوستت رو می لرزونه

«۳۰ روز شب» تو فضاسازی شاهکار کرده. کل فیلم یک حس خفقان آور از انزوا و تاریکی رو به مخاطب منتقل می کنه. انگار خودتم اونجا تو باروی یخی گیر افتادی.

• انزوا و سرما: شهر بارو یک نقطه دورافتاده و برفیه. سرمای کشنده و بادهای وحشتناک آلاسکا، خودش یه عامل ترسناکه. وقتی این سرما با تاریکی بی پایان و حس قطع ارتباط با دنیای بیرون ترکیب می شه، یه اتمسفر فوق العاده دلهره آور ایجاد می کنه.
• استفاده هوشمندانه از رنگ ها: فیلم برداری و پالت رنگی فیلم، فوق العاده هوشمندانه است. بیشتر صحنه ها از رنگ های سرد مثل آبی، خاکستری و سفید استفاده می کنن که حس سرما و ناامیدی رو تشدید می کنه. کنتراست بین تاریکی مطلق و نورهای ضعیف و چشمک زن، خودش عامل ایجاد تنشه.

جلوه های بصری و عملی: خون و گریم واقعی

این فیلم تو نشون دادن خشونت ابایی نداره. چیزی که می بینید، کاملاً واقعی و شوکه کننده است.

• خشونت عریان و گریم های واقعی: «۳۰ روز شب» از اون فیلمایی نیست که خشونت رو پشت پرده نگه داره. کشتارها عریان و بی پرده نشون داده می شن و گریم خون آشام ها واقعاً ترسناک و باورپذیره. دندون های تیز، چشم های سیاه و پوست رنگ پریده، آدم رو یاد کابوس های دوران بچگی می اندازه.
• طراحی منحصر به فرد خون آشام ها: از لباس های تیره و کهنه شون گرفته تا نحوه حرکت و حمله کردنشون، همه چیز برای ایجاد حس ترس طراحی شده. این طراحی، اونا رو از بقیه خون آشام های سینما متمایز می کنه.

«۳۰ روز شب ثابت کرد که میشه با شکستن کلیشه ها، یه ژانر قدیمی رو دوباره زنده کرد و حسابی ترسوند.»

بازیگران و شخصیت ها: نبردی برای زنده موندن تو دل تاریکی

در فیلم «۳۰ روز شب»، بازیگران نقش مهمی در انتقال حس وحشت و ناامیدی دارند. انتخاب های بازیگری واقعاً به جا هستند و باعث می شوند با شخصیت ها ارتباط بگیریم و نگران سرنوشتشان باشیم.

جاش هارتنت در نقش اِبِن اولسون: کلانتری که تو دام افتاده

«جاش هارتنت» نقش اصلی فیلم، یعنی اِبِن اولسون، کلانتر شهر بارو را بازی می کند. ابن، قبل از شروع ماجرا، با همسرش استلا مشکلاتی دارد و رابطه آن ها شکراب است. اما وقتی خون آشام ها به شهر حمله می کنند، او تبدیل به قهرمان ناخواسته ای می شود که باید مسئولیت جان بازماندگان را به عهده بگیرد. بازی هارتنت در نقش یک مرد خسته اما مصمم که در شرایط بحرانی تلاش می کند خونسردی اش را حفظ کند و از مردمش محافظت کند، واقعاً عالی است. او حس ترس، فداکاری و تصمیمات دشوار را به خوبی به نمایش می گذارد.

ملیسا جرج در نقش استلا اولسون: همسری که کنار همسرش می جنگه

«ملیسا جرج» نقش استلا، همسر ابن را بازی می کند. استلا زنی قوی و باهوش است که به دلیل از دست دادن پرواز آخر، در شهر گیر می افتد. او در طول فیلم پا به پای ابن می جنگد و در بسیاری از لحظات سخت، نقش حمایت کننده و گاهی تصمیم گیرنده را ایفا می کند. شیمی بین جاش هارتنت و ملیسا جرج، حس نگرانی و دلسوزی برای این زوج را بیشتر می کند.

دنی هیوستون در نقش مارلو: رهبر بی رحم خون آشام ها

اما شاید یکی از به یاد ماندنی ترین شخصیت های فیلم، «مارلو»، رهبر خون آشام ها با بازی «دنی هیوستون» باشد. هیوستون با کاریزمای شیطانی و حضور قدرتمندش، وحشت را به معنای واقعی کلمه به تصویر می کشد. مارلو نه تنها بی رحم است، بلکه بسیار باهوش و استراتژیست است و به نظر می رسد از عذابی که به انسان ها می دهد، لذت می برد. زبان خاص خون آشام ها و طرز بیان مارلو، او را به یک آنتاگونیست فراموش نشدنی تبدیل کرده است. حرکات بدنی و نوع نگاه او، بدون نیاز به دیالوگ های طولانی، حس ترس را منتقل می کند.

به جز این سه نفر، بازیگران فرعی دیگری هم هستند که نقش های کلیدی و مهمی در داستان دارند و به خوبی توانسته اند وحشت و ناامیدی حاصل از این فاجعه را به تصویر بکشند. همه آن ها دست به دست هم داده اند تا فیلم «۳۰ روز شب» یک تجربه سینمایی کامل و تأثیرگذار باشد.

پشت صحنه: چالش های ساختن یک کابوس برفی

ساختن فیلم «۳۰ روز شب» با توجه به فضاسازی خاص و نیاز به تاریکی مطلق، چالش های زیادی برای عوامل داشت. اما خلاقیت کارگردان و تیم سازنده باعث شد این چالش ها به نقاط قوت فیلم تبدیل شوند.

دیوید اسلید: کارگردانی که وحشت رو به تصویر می کشه

«دیوید اسلید»، کارگردان این فیلم، کار خودش رو واقعاً عالی انجام داده. سبک خاص کارگردانی اسلید که شامل استفاده زیاد از دوربین روی دست، کات های سریع و نماهای نزدیک برای ایجاد حس اضطراب و وحشت است، کاملاً با فضای «۳۰ روز شب» همخوانی داره. او توانسته حس خفقان آور گیر افتادن در تاریکی و نبرد برای بقا را به بهترین شکل ممکن به مخاطب منتقل کند. اسلید تمرکز زیادی روی خشونت گرافیکی و گریم های واقعی داشت تا خون آشام ها واقعاً ترسناک به نظر برسند و نه فقط یک سری آدم با دندون های نیش.

لوکیشن و ترفندهای فیلمبرداری: نیوزلند به جای آلاسکا!

باورش سخته، اما فیلم «۳۰ روز شب» که داستانش تو آلاسکا می گذره، در واقع تو «نیوزلند» فیلمبرداری شده! تیم تولید مجبور بود فضای سرد و برفی آلاسکا رو تو نیوزلند بازسازی کنه که کار آسونی نبود. ساخت و ساز دکورهای شهر بارو در این کشور و اضافه کردن برف و یخ مصنوعی، بخش بزرگی از چالش های فیلمبرداری بود. این نشون می ده چقدر زحمت کشیدن تا یک فضای باورپذیر برای بیننده خلق بشه.

تکنیک روز برای شب (Day for Night): چطور شب رو تو روز ساختن؟

همانطور که می دانید، بخش عمده فیلم در تاریکی مطلق می گذرد. خب، برای فیلمبرداری چنین صحنه هایی، نمی شه واقعاً ۳۰ روز صبر کرد تا هوا تاریک بمونه! اینجا بود که از یک تکنیک قدیمی سینمایی به اسم روز برای شب (Day for Night) استفاده شد. تو این روش، صحنه هایی که قرار است در شب اتفاق بیفتند، در طول روز فیلمبرداری می شوند، اما با استفاده از فیلترهای خاص، تنظیمات دوربین، نورپردازی و در نهایت اصلاح رنگ در پس تولید، طوری به نظر می رسند که انگار در دل شب اتفاق افتاده اند. این تکنیک کمک کرد تا فیلمبرداری در ۸۰ روز انجام بشه و پروسه ساخت طولانی نشه.

زبان خون آشامی: یه زبان واقعی برای موجودات خیالی

یکی از جزئیات جذاب و خاص فیلم، زبان ابداعی خون آشام هاست. برای اینکه خون آشام ها واقعاً بیگانه و ترسناک به نظر برسن، با کمک یک استاد زبان شناسی در نیوزلند، یک زبان کاملاً جدید برای آن ها ساخته شد. این زبان نه تنها بی معنی نبود، بلکه دارای ساختار و گرامر خاص خودش بود و همین باعث شد دیالوگ های خون آشام ها، حتی اگه معنی شون رو نمی فهمیدیم، حس وحشت و بیگانگی رو چند برابر کنه.

بودجه و فروش: آیا فیلم موفق بود؟

فیلم «۳۰ روز شب» با بودجه ای حدود ۳۰ میلیون دلار ساخته شد. با توجه به کیفیت جلوه های بصری و فضاسازی، این بودجه منطقی به نظر می رسید. خوشبختانه، فیلم در گیشه هم موفق بود و تونست بیش از ۱۰۲ میلیون دلار در سراسر جهان فروش کنه. این موفقیت تجاری نشون داد که ایده های نوآورانه در ژانر وحشت، حتی اگه کمی خونین و بی رحم باشن، می تونن تماشاگران رو جذب کنن و به فروش خوبی دست پیدا کنن.

نقد و بررسی: «۳۰ روز شب» چه جایگاهی در دنیای وحشت داره؟

«۳۰ روز شب» از اون دسته فیلم هاست که وقتی اکران شد، واکنش های مختلفی رو از طرف منتقدان و مخاطبان دریافت کرد، اما با گذشت زمان، جایگاه خودش رو به عنوان یک اثر کالت و محبوب پیدا کرد. خیلی ها ازش به عنوان یک نفس تازه در ژانر خون آشامی یاد می کنند و عده ای هم ممکنه از خشونت زیادش کمی دلخور شده باشند.

نقاط قوت:
از مهمترین نقاط قوت فیلم میشه به همین فضاسازی بی نظیر و خفقان آور اشاره کرد. حس سرما، انزوا و تاریکی مطلق، واقعاً مخاطب رو درگیر می کنه. طراحی بی رحمانه خون آشام ها و شکستن کلیشه های رایج، یه شوک واقعی برای بیننده بود. اونا دیگه موجودات رمانتیک و اغواگر نیستن، بلکه ماشین های کشتار بی احساس و درنده ان. کارگردانی دیوید اسلید هم خیلی قوی بود و تونست با نماهای ترسناک و اکشن های سریع، دلهره رو به اوج برسونه. بازی جاش هارتنت در نقش کلانتر ابن هم قابل تحسین بود و تونست حس ناامیدی و فداکاری رو به خوبی منتقل کنه. استفاده از زبان ابداعی برای خون آشام ها هم یک نکته هوشمندانه بود که به حس بیگانگی و ترس اونا اضافه می کرد.

نقاط ضعف:
بعضی منتقدان به عدم توسعه کافی برخی شخصیت های فرعی ایراد گرفتن و معتقد بودن که اگه زمان بیشتری صرف شخصیت پردازی می شد، فیلم تأثیرگذارتر بود. همچنین، میزان بالای خشونت و خونریزی شاید برای هر سلیقه ای مناسب نباشه و ممکنه بعضی تماشاگران رو دلزده کنه.

چرا تبدیل به «اثر کالت» شد؟
با وجود همه این ها، «۳۰ روز شب» به مرور زمان تبدیل به یک «اثر کالت» شد. یعنی فیلمی که شاید موقع اکران فروش انفجاری نداشت، اما کم کم طرفداران پروپاقرص خودش رو پیدا کرد و محبوب شد. دلیلش همین جسارت در شکستن کلیشه ها، فضای بی نظیر و خون آشام های واقعاً ترسناک بود. مردم دنبال چیزی متفاوت بودند و «۳۰ روز شب» دقیقاً همون رو بهشون داد.

مضامین عمیق تر:
ورای صحنه های خونین و وحشت، فیلم به مضامین عمیق تری هم می پردازه:

• بقای انسان در شرایط بحرانی: نشون می ده که وقتی انسان ها با یک تهدید بزرگ روبرو میشن، چطور می تونن کنار هم بایستن یا تسلیم ناامیدی بشن.
• فداکاری: صحنه های زیادی از فداکاری و ایثار برای نجات دیگران تو فیلم هست که احساسات بیننده رو درگیر می کنه.
• از دست دادن امید: تو همچین تاریکی مطلق و بی نهایتی، حفظ امید واقعاً سخته و فیلم این حس رو به خوبی به تصویر می کشه.

در مقایسه با سایر فیلم های خون آشامی، «۳۰ روز شب» بیشتر از اینکه بخواد داستان های عاشقانه یا فانتزی بگه، روی جنبه وحشت و بقا تمرکز می کنه. این فیلم از «دراکولا» و «مصاحبه با خون آشام» که رویکرد رمانتیک تر دارن، فاصله می گیره و به سمت فیلم هایی مثل «بلید» یا «دنیای مردگان» می ره، اما حتی از اونا هم تاریک تر و بی رحم تره. این تمایز، چیزیه که «۳۰ روز شب» رو تو ژانر خودش خاص می کنه.

فراتر از فیلم: دنیای گسترده تر «۳۰ روز شب»

داستان «۳۰ روز شب» فقط به همین یک فیلم محدود نمی شه. همونطور که گفتیم، این قصه از دل کمیک بوک های استیو نایلز و بن تمپلسمیت بیرون اومده و دنیای اون کمیک ها خیلی گسترده تر از چیزیه که تو فیلم دیدیم.

در واقع، مجموعه کمیک های 30 Days of Night شامل چندین و چند داستان فرعی و دنباله است که هر کدوم ماجراهای جدیدی رو تو همین جهان ترسناک روایت می کنن. مثلاً یکی از کمیک های معروف اون ها به اسم 30 Days of Night: Dead Space داستان خون آشام ها رو به فضا می بره! فکرش رو بکنید، خون آشام ها تو فضا، جایی که تاریکی بی نهایت و فرار تقریباً غیرممکنه. این نشون می ده که چقدر این ایده پتانسیل گسترش و روایت داستان های جدید رو داشته.

البته، سینما هم سعی کرد از این موفقیت استفاده کنه و یک دنباله برای فیلم اصلی ساخت: «۳۰ روز شب: روزهای تاریک» (30 Days of Night: Dark Days) که سال ۲۰۱۰ اکران شد. این دنباله بیشتر روی شخصیت استلا (همسر ابن) تمرکز می کنه و نشون می ده که اون بعد از اتفاقات بارو چطور با این کابوس دست و پنجه نرم می کنه و به دنبال انتقام از خون آشام هاست. با این حال، باید بگم که دنباله فیلم، نتونست به اندازه نسخه اصلی موفق باشه و اون حس ترس و نوآوری رو تکرار کنه. معمولاً فیلم های اولی که از کمیک ها اقتباس می شن، موفق تر عمل می کنن و Dark Days هم از این قاعده مستثنی نبود. با این حال، برای طرفدارانی که می خوان بیشتر تو دنیای «۳۰ روز شب» غرق بشن، تماشای این دنباله هم خالی از لطف نیست.

به طور کلی، دنیای «۳۰ روز شب» نه تنها محدود به فیلم نیست، بلکه یک فرنچایز بزرگ تر از کمیک بوک ها و حتی بازی های ویدیویی رو شامل می شه که هر کدوم گوشه ای از این کابوس یخی رو به تصویر می کشن.

حرف آخر: «۳۰ روز شب» ارزش دیدن داره؟

بعد از همه این حرف ها، شاید بپرسید که آیا فیلم «۳۰ روز شب» واقعاً ارزش تماشا کردن رو داره؟ جواب من به عنوان کسی که خودش طرفدار ژانر وحشت هست، یک «بله» قاطعانه است! اگر از اون دسته تماشاگرانی هستید که دنبال یک فیلم ترسناک متفاوت، بی رحم و دلهره آور می گردید که کلیشه ها رو بشکنه، پس «۳۰ روز شب» دقیقاً همون چیزیه که نیاز دارید.

این فیلم نه تنها یک داستان خون آشامی هیجان انگیز رو روایت می کنه، بلکه با فضاسازی بی نظیرش، شما رو در دل سرمای کشنده و تاریکی بی پایان آلاسکا غرق می کنه. خون آشام هایش اونقدر وحشی و غیرقابل پیش بینی هستن که حس ترس واقعی رو تو وجودتون زنده می کنن. بازی های قوی، کارگردانی ماهرانه و جلوه های بصری تأثیرگذار، همگی دست به دست هم دادن تا یک تجربه سینمایی فراموش نشدنی رو رقم بزنن.

پس اگه می خواید یک شب پر از هیجان و دلهره رو تجربه کنید و از دیدن خون آشام هایی که واقعاً ترسناک اند لذت ببرید، «۳۰ روز شب» رو از دست ندید. این فیلم نشون می ده که گاهی اوقات، بزرگ ترین ترس ما از چیزی نیست که می بینیم، بلکه از چیزیه که در تاریکی پنهان شده و بی صدا به ما نزدیک می شه. حتماً این فیلم رو ببینید و تجربه تون رو با ما به اشتراک بذارید!