خلاصه کتاب از اندوهی به اندوهی دیگر ( نویسنده حسین شکربیگی )

کتاب از اندوهی به اندوهی دیگر اثر حسین شکربیگی، مجموعه ای از شعرهای سپید است که ما را به سفری در دلِ احساساتِ انسانی و دغدغه های اجتماعی می برد. این کتاب مرزهای بین عشق و واقعیت های تلخ جامعه را به زیبایی درهم می آمیزد و تصویری زنده از انسان امروز خاورمیانه به دست می دهد.

شاید خیلی از ما دنبال کتابی می گردیم که وقتی بازش می کنیم، حس کنیم شاعر دقیقاً حرف دل ما را زده. از اندوهی به اندوهی دیگر حسین شکربیگی، از آن دست کتاب هاست که با هر شعرش یک تکه از روحمان را لمس می کند. این کتاب فقط یک مجموعه شعر نیست؛ یک جور آینه است که دغدغه های نسل ما، از عشق های از دست رفته گرفته تا حسرت های اجتماعی و سیاسی، را به تصویر می کشد. رقبا شاید فقط معرفی و چند خط کلی گفته باشند، اما ما اینجا می خواهیم با هم قدم به قدم، در کوچه پس کوچه های ذهن شکربیگی راه برویم و ببینیم چطور این شاعر ایلامی، با کلماتش، جهانی به وسعت ایران و فراتر از آن را برایمان می سازد.

این مقاله قرار نیست یک معرفی ساده باشد؛ بلکه می خواهیم با هم این کتاب را ورق بزنیم، لایه های پنهانش را کشف کنیم و از زبان شاعر، دنیا را جور دیگری ببینیم. پس اگر آماده اید، بیایید با هم به این سفر عمیق برویم و با خلاصه کتاب از اندوهی به اندوهی دیگر بیشتر آشنا شویم.

سفری در جهان از اندوهی به اندوهی دیگر: آمیزه ای از دلتنگی و واقعیت

مجموعه شعر از اندوهی به اندوهی دیگر گنجینه ای از ۴۸ شعر سپید کوتاهه که حسین شکربیگی توش، بی هیچ تعارفی، از حس و حالِ خودش حرف می زنه. وقتی می خونیش، انگار یه دوست قدیمی داره باهات درددل می کنه، از تجربه های شخصی اش می گه که شاید حس کنی همون تجربه رو خودت داشتی یا اطرافت دیدی.

جهان شعری شکربیگی توی این کتاب، یه ترکیب هنرمندانه از عشق های زمینی و مسائل پیچیده ی جامعه ست. از یه طرف، تو رو با خودش می بره تو پیچ و خم روابط انسانی، عشق های شکست خورده، یا حتی امیدهای کوچیکی که تو دلِ یه رابطه جوونه می زنن. از طرف دیگه، یه دفعه می بینی که چطور بدون اینکه شعار بده، حوادث اجتماعی و سیاسی ایران معاصر، با یه نگاه لطیف و تأملی، تو لابه لای واژه هاش خودنمایی می کنن. اینجاست که می فهمی چقدر حرفاش به دل می شینه، چون از زندگیِ واقعی ما می گه، از چیزهایی که هر روز تو کوچه و خیابون، تو اخبار و تو ذهن خودمون باهاشون درگیریم.

یکی از قشنگ ترین جنبه های این کتاب، سفر عاطفی و فکری شاعر از اندوه های شخصی به اندوه های بزرگ تر و جمعی تره. مثلاً شاید با دلتنگی های یه عشق شروع بشه، اما کم کم می بینی این دلتنگی، فقط برای یه آدم خاص نیست، بلکه حسرتِ یه شرایط، یه زندگی بهتر، یا حتی یه جامعه ایده آله که شاعر تو ذهنش داره. این گذر از اندوه های فردی به اندوه های جمعی، نشون می ده که چقدر تنهایی های ما می تونه ریشه های مشترک داشته باشه. شاعر ما رو با خودش همراه می کنه تا این تنهایی ها رو کشف کنیم و تو دل همین اندوه، دنبال یه کورسوی امید بگردیم.

مفهوم تغییر و گذر زمان هم توی این مجموعه خیلی پررنگه. شعر گاهی زنی… یه مثال عالیه. اونجا که می گه: گاهی زنی / قسمتی از خیابان را آنقدر زیبا می کند / که آن خیابان / دیگر / همان خیابان سابق نیست / گاهی زنی به نام کوچک صدایت می زند / و تو دیگر آن آدم سابق نیستی، دقیقاً به همین تغییرات اشاره داره. یا اون شعر معروف که می گه: تو دیگر آن آدم سابق نیستی. این ها نشون می دن که زندگی چقدر در حال حرکته و چطور آدم ها و محیط اطرافمون، تو یه لحظه می تونن همه چیز رو زیر و رو کنن. حتی تو شعر هرصبح که از خواب بیدار می شوم حس تکرار گذشته رو می بینیم که چطور زمان، با همه تلاش ما برای پیش رفتن، انگار یه چیزهایی رو همیشه نگه می داره.

خلاصه که کتاب از اندوهی به اندوهی دیگر یه جور تصویر کامله از انسان مدرنِ خاورمیانه ای. دغدغه های وجودی، زیستی و اجتماعی اش، مثل تاروپود توی لایه های مختلف اشعار بافته شدن. از اون کتاب هاست که با هر بار خوندن، یه چیز جدید توش پیدا می کنی و می فهمی چقدر حرف های ناگفته و احساسات مشترک داریم.

رمزگشایی از مضامین اصلی: عشق، جامعه و گذر زمان در شعرهای شکربیگی

حسین شکربیگی توی کتاب از اندوهی به اندوهی دیگر مثل یک هنرمند ماهر، چندین لایه از احساسات و تفکرات رو روی بوم شعرش نقاشی کرده. بیایید دقیق تر به این لایه ها نگاه کنیم:

عشقِ هزار رنگ: از حسرت تا تحول

عشق، مثل رگِ اصلی توی خیلی از شعرهای این مجموعه جریان داره. اما این عشق، فقط یه عشق ساده نیست. گاهی می بینی که شاعر از عشق های از دست رفته حرف می زنه، از حسرت هایی که تا مغز استخوان آدم رو می سوزونه. گاهی عشقی رو به تصویر می کشه که به نظر ناممکنه، اما همون ناممکنی، خودش یه جور زیبایی و درد داره. و گاهی هم، تو دل همین تاریکی ها، یه جرقه امید پیدا می کنی که عشق می تونه حتی هویت آدم رو عوض کنه، اونو به یه آدم جدید تبدیل کنه. شکربیگی خیلی قشنگ عشق رو با جزئیات زندگی روزمره و مدرن ترکیب می کنه. مثلاً عشق رو کنار بوی قهوه، یا یه خیابون شلوغ، یا حتی یه صدای آشنا تو استودیو کرکوک می ذاره و اینجاست که عشق، یه حسِ ملموس و واقعی میشه، نه فقط یه چیز انتزاعی.

شاید یکی از زیبایی های شعر شکربیگی همین باشه که عشق رو از برج عاج خودش پایین میاره و می ذاره وسط زندگی ما، کنار دغدغه های روزمره و آدم هایی که هر روز می بینیم.

آینه ای رو به جامعه: بازتاب واقعیت در پسِ واژه ها

شاید در نگاه اول، خیلی از این شعرها عاشقانه به نظر بیان، اما اگه دقیق تر بشی، می بینی که چطور حسین شکربیگی، حوادث و چالش های اجتماعی و سیاسی ایران و خاورمیانه رو خیلی ظریف و هنرمندانه تو دلِ این عاشقانه ها جا داده. رقبامون هم به شعر سیاسی و اجتماعی بودنِ این کتاب اشاره کردن، و این واقعاً درسته. شاعر، حسرت ها، نقدها و امیدهای پنهانش رو تو کلامش می ریزه. مثلاً وقتی از جادۀ کمربندی ایلام حرف می زنه که هرگز به میدان ارغوان نمی رسه، شاید داره از یه حسرت بزرگ تر می گه، از آرزوهایی که تو دل جامعه مونده و به مقصد نرسیده.

اینجا شعرهای شکربیگی مثل یه جور شعر اجتماعی معاصر عمل می کنن که بدونِ اینکه مستقیم و شعاری باشن، دردها و آرزوهای یه ملت رو فریاد می زنن. اون حس مشترکی که همه ما با تحولات اطرافمون داریم، تو این اشعار به بهترین شکل بازتاب پیدا کرده.

تنهایی و نوستالژی: نجوای خاطرات در گذر لحظه ها

مضمون تنهایی و نوستالژی هم توی از اندوهی به اندوهی دیگر خیلی قویه. بعضی شعرها حسِ تکرار و حسرت گذشته رو به وضوح نشون میدن. مثل اونجایی که می گه: هرصبح که از خواب بیدار می شوم / صبح بیست سال پیش است / صبح یکشنبۀ بیست سال پیش / که مرا ترک کردی. این خط ها، همون حسِ گیر افتادن تو گذشته، همون سرگردانی انسان در مواجهه با زمان و خاطرات رو نشون میده.

شاعر، با همین تکرارها و یادآوری ها، به خواننده کمک می کنه تا با خودش، با گذشته اش و با حسرت های مشترکش کنار بیاد. این نوستالژی، فقط یه حسِ شخصی نیست، بلکه یه جور احساس جمعی هم هست؛ حسرتِ یه قبل بهتر، یه گذشته آرام تر که شاید دیگه هرگز تکرار نشه. شکربیگی به ما نشون میده که چطور گذشته، مثل یه روح، همیشه دنبال آدمه و چطور باید باهاش زندگی کرد.

سبک و زبان شعری حسین شکربیگی: سادگی که به عمق می رود

یکی از دلایلی که اشعار حسین شکربیگی این قدر به دل می نشینه، همین سبک و زبان خاصشه. اون می دونه چطور با کمترین کلمات، بیشترین حرف ها رو بزنه و عمیق ترین احساسات رو منتقل کنه. لحنِ محاوره ای و صمیمی ای که انتخاب کرده، حس نزدیکی عجیبی با خواننده ایجاد می کنه.

رقص واژه ها در شعر سپید: آزاد و رها، اما پُر معنا

شعر سپید، فرمی که شکربیگی توی این مجموعه انتخاب کرده، بهش این آزادی رو میده که بدون دغدغه وزن و قافیه، روی مفهوم و تصویرسازی تمرکز کنه. اما این به معنی بی وزنی نیست؛ شعرها یه موسیقی درونی دارن که از چینش هوشمندانه واژه ها و تکرارها میاد. زبانش خیلی سادست، اون قدر که حس می کنی خودت هم می تونی همین طوری حرف بزنی. اما پشت همین سادگی، مفاهیم عمیق و پیچیده ای پنهان شده. انگار با یه دوست نشسته ای و اون داره از چیزهایی می گه که خیلی وقته تو ذهن تو هم بوده ولی نتونستی به زبون بیاریشون. استفاده از واژگان روزمره و ملموس، به شعرها یه جلوه واقعی تر و نزدیک تر به زندگی میده.

شکربیگی با همین زبان روان، تونسته مخاطبان زیادی رو با شعر سپید آشتی بده. خیلی ها می گن که قبل از خوندن این کتاب، شاید خیلی با شعر سپید ارتباط برقرار نمی کردن، اما از اندوهی به اندوهی دیگر کاری کرده که به این فرم از شعر علاقه مند بشن. این خودش نشون دهنده قدرت زبان و سبک شکربیگیه.

جادوگری با کلمات: آرایه ها و تصویرسازی های بکر

شاعر ما فقط با سادگی کلمات بازی نمی کنه، بلکه یه جور جادوگری خاصی هم با آرایه های ادبی داره. مراعات نظیر، استعاره، ایهام و تضاد، مثل چاشنی هایی هستن که به شعراش اضافه می کنه تا طعمشون رو خاص تر کنه. مثلاً وقتی می گه گاهی زنی / قسمتی از خیابان را آنقدر زیبا می کند، اینجا یه استعاره لطیف داریم که زیبایی یه زن رو به زیبایی یه خیابان پیوند میزنه. یا اون شعر دیگه که از ردِ انگشت های توتون و قهوه حرف می زنه، یه تصویر ذهنی بکر می سازه که خیلی وقتا تو ذهن آدم می مونه.

تصویرسازی های شکربیگی خیلی خاصن. اون از چیزهای کوچیک و روزمره، یه تصویر بزرگ و عمیق می سازه. انگار با یه لنز ماکرو به زندگی نگاه می کنه و جزئیاتی رو می بینه که شاید ما از کنارشون بی تفاوت رد بشیم. همین توجه به جزئیات و تبدیلشون به تصویرهای خیال انگیز، باعث میشه خواننده حس کنه بخشی از این دنیای شعری شده.

لحن و اتمسفر: تلخی آشنا و امید پنهان

فضای حاکم بر اشعار از اندوهی به اندوهی دیگر یه جور ترکیب عجیبه. لحن، اغلب تأملی و عمیقه، انگار شاعر داره با خودش فکر می کنه و ما هم داریم به فکراش گوش میدیم. گاهی تلخه، اون تلخی ای که از حسرت ها و واقعیت های جامعه میاد. اما همین تلخی، گاهی اوقات با یه کورسوی امید یا یه لحظه لطیف، ترکیب میشه. انگار شاعر داره می گه: آره، دنیا سخته، اما هنوز زیبایی هست، هنوز میشه عاشق شد، هنوز میشه به چیزی دل بست.

تلفیق حس نوستالژی با مدرنیته هم از ویژگی های بارز این کتابه. گذشته و حال، خاطرات و واقعیت های امروز، همه کنار هم قرار می گیرن و یه فضای منحصر به فرد می سازن. این فضا، تو رو به فکر فرو می بره، اما نه به شکلی که خسته بشی؛ بلکه به شکلی که حس کنی داری یه کشف جدید می کنی.

حسین شکربیگی: از ریشه های ایلام تا بلندای شعر معاصر

حسین شکربیگی، این اسم رو حتماً تو سال های اخیر زیاد شنیدید. شاعری از جنس مردم، با ریشه هایی محکم در سرزمین مادری اش، ایلام. اون سال ۱۳۵۴ تو ایلام به دنیا اومده و بیش از دو دهه ست که حرفه ای تو دنیای ادبیات فعالیت می کنه. شاید خیلی ها اونو با اشعار دلنشین و تأثیرگذارش می شناسن، اما این فقط یه روی سکه است.

شکربیگی فقط یه شاعر خوش قریحه نیست؛ یه هنرمنده که با کلماتش، رویدادهای اطرافش رو ثبت می کنه. همین جایزه سال شعر جوان که نامزدش بوده، نشون از اعتبار و تأیید جامعه ادبی به کارهای اونه. وقتی زندگی و خاستگاه شاعر رو می بینیم، می فهمیم که چقدر ایلام، طبیعتش، مردمش و تاریخش، تو جهان بینی و محتوای اشعارش نقش داشته. از دلِ همون فضاهاست که حسرت ها، دلتنگی ها و امیدهاش جوونه می زنن و به شکل شعر در میان.

اگه دوست دارین بیشتر با کارهای شکربیگی آشنا بشید، علاوه بر از اندوهی به اندوهی دیگر، می تونید سراغ کتاب های دیگه او هم برید. مثلاً نیمی از صورتت را عاشقم و سبز و سرخ و سپید از آثار مطرح دیگه اونه که هر کدومشون جهان بینی و سبک خاص شکربیگی رو به نمایش می ذارن و به نوعی مکمل هم محسوب میشن. وقتی تمام آثارش رو در کنار هم می بینیم، یه تصویر کامل تر از حسین شکربیگی، شاعری که از بطن ایلام تا عمق احساس انسان امروز قدم برمی داره، تو ذهنمون شکل می گیره.

حسین شکربیگی، شاعر معاصر، توانسته با قلم خاص خودش، جایگاه ویژه ای در شعر فارسی برای خودش دست و پا کنه و خوانندگان زیادی رو جذب کنه. این توانایی در بازتاب دادنِ احساسات مشترک، بدون افتادن در دام کلیشه ها، چیزیه که کارهای اونو متمایز می کنه.

چند جرعه از از اندوهی به اندوهی دیگر: نمونه هایی برای دل سپردن

برای اینکه بهتر با فضای کتاب از اندوهی به اندوهی دیگر آشنا بشیم و ببینیم حسین شکربیگی چطور با کلمات جادو می کنه، بیایید با هم چند تا از اشعار زیبای این مجموعه رو بخونیم و کمی هم تو دنیای شاعر قدم بزنیم:

این شعر، که قبلاً هم بهش اشاره کردیم، نمونه خوبی از توانایی شاعر در بیان تاثیر یک زن بر محیط و زندگیه. چطور یک حضور می تونه همه چیز رو دگرگون کنه:

گاهی زنی
قسمتی از خیابان را آنقدر زیبا می کند
که آن خیابان
دیگر
همان خیابان سابق نیست
گاهی زنی به نام کوچک صدایت می زند
و تو دیگر آن آدم سابق نیستی
گاهی نوازشی
برخورد ناغافل انگشتی با انگشتی
همه چیز را تغییر می دهد
گاهی صدایی که از یک استودیوی کوچک در کرکوک می آید،
تمام زحمات شهرداری ایلام را بر باد می دهد،
بیلان کاری صفر می شود
و جادۀ کمربندی ایلام
تا ابد یک جادۀ خیالی می شود
که دیگر هرگز به میدان ارغوان نمی رسد؛
به زنی می رسد
که در استودیویی کوچک در کرکوک می خواند.

این شعر، هم از تغییرات فردی حرف می زنه و هم یک پیوند عمیق تر با جغرافیا و گذشته ایجاد می کنه. ترکیب یک حس عاشقانه با فضای ایلام و حتی کرکوک، نشون میده که چطور جهان شاعر درهم تنیده ست.

و این شعر دیگه، با حسرت و نوستالژی ای عمیق که از گذر زمان و گذشته ای از دست رفته می گه. اینجا تنهایی و پذیرش تغییرات، به زیبایی هر چه تمام تر به تصویر کشیده شده:

هرصبح که از خواب بیدار می شوم

صبح بیست سال پیش است

صبح یکشنبۀ بیست سال پیش

که مرا ترک کردی

احتمالا بوی توتون می دادم

و احتمالا بوی قهوه می دادی

هرصبح که بیدار می شوم

تو چمدانت را بسته ای

و رفته ای

اما دیگر دوستت ندارم

ردّ انگشت های تو بر پوست من

و قریب به یقین

ردّ انگشت های دخانی من بر پوست تو

تا حالا پاک شده.

حالا دنیا می تواند روز دیگری رو کند؛

می تواند یکی دیگر از روزهای هفته باشد؛

چهارشنبه

یا حتی اگر بخواهم جاه طلب باشم؛

شنبه

می توانستم از تو بچه ای داشته باشم

با استخوان بندی و چهرۀ تو

و با قلب من

شاید روزی در یک کتاب‎فروشی ببینم ات؛

این بار به جای تو کتابی انتخاب کنم

که در آن از جنگ

کشف سیارات

و احتمال وجود آدم هایی در کرات دیگر

سخن رفته باشد

این بار اگر تورا ببینم

تحسینت می کنم

و از تو عبور می کنم

ترجیح می دهم طوفانی ناغافل باشی

که در خیابان غافلگیرم می کند،

زیبایی فوق تصوری

که یک بار می توانی شاهدش باشی،

بعد سرگردان خیابان ها شوی

مثل آدمی

که خدا را در لباس ملوان ها دیده

اما کسی باور نمی کند.

این دو شعر، فقط نوک کوه یخ هستند از عمق و زیبایی اشعار حسین شکربیگی در این کتاب. هر کدوم از شعرهای این مجموعه، مثل یه پنجره ست به دنیای درونی شاعر و البته، به احساسات مشترک خیلی از ما.

زمزمه های خوانندگان و نقدها: وقتی شعر به دل می نشیند

خب، تا اینجا خیلی از ویژگی های خوب کتاب از اندوهی به اندوهی دیگر رو گفتیم، اما بیایید ببینیم بقیه چی میگن و چه بازخوردهایی داشته. وقتی یه کتاب اینقدر عمیق و پر از حس باشه، طبیعیه که حرف و حدیث هم زیاد باشه، هم خوب و هم شاید یه جورایی انتقادی.

از اون نظرات مثبت شروع کنیم که واقعاً دلگرم کننده اند. خیلی از خواننده ها گفتن که این کتاب تونسته اونا رو با شعر سپید آشتی بده. یادمه یه نفر نوشته بود: من رو با شعر سپید آشتی داد، به خاطر این ازش ممنونم. این یعنی حسین شکربیگی تونسته با زبان ساده و دلنشینش، از مرزهای فرم های سنتی عبور کنه و مخاطبان جدیدی رو به دنیای شعر دعوت کنه. این یه موفقیت بزرگه که یک شاعر بتونه حتی کسایی که شاید قبلاً با شعر سپید ارتباط نگرفتن رو جذب خودش کنه. استقبال از معرفی کتاب از اندوهی به اندوهی دیگر در پلتفرم های مختلف هم خودش نشون دهنده همین محبوبیت هست.

اما خب، مثل هر اثر هنری دیگه ای، یه سری نقدها هم مطرح شده. یکی از اون بحث هایی که زیاد شنیده شد، شباهت عنوان این کتاب با یه اثر دیگه بود، یعنی سر خوردن از اندوهی به اندوه دیگر از فریبا شمس کیا که چند سال قبل منتشر شده بود. بعضی ها اینو به عنوان یه نکته منفی مطرح کردن. ولی خب، باید در نظر داشت که ادبیات، خصوصاً شعر، دریای وسیعیه و گاهی تشابهات موضوعی یا حتی عنوانی پیش میاد. چیزی که مهمه، اصالت محتوایی و جهان بینی خود اثره.

وقتی کتاب شکربیگی رو می خونی، متوجه میشی که علی رغم این شباهت اسمی، محتوای کتاب کاملاً اصیل و منحصر به فرد خودشه. شاعر، جهانِ خودش رو داره، با دغدغه های خودش و زبان خودش. نقد و بررسی ها نشون می ده که این کتاب، تحلیل شعر حسین شکربیگی رو در ابعاد تازه ای قرار داده و توانسته حرف های تازه ای برای گفتن داشته باشه. در نهایت، هنر اینه که بتونی با وجود همه این حرف و حدیث ها، اثری خلق کنی که به دل مخاطب بشینه و اون رو به فکر فرو ببره. و حسین شکربیگی، تو این زمینه، واقعاً موفق عمل کرده.

چرا این کتاب را باید بخوانیم؟ دعوت به یک تجربه ادبی ناب

شاید الان که این همه از خلاصه کتاب از اندوهی به اندوهی دیگر خوندید، این سوال تو ذهنتون باشه که خب، چرا باید این کتاب رو بخونم؟ اصلاً چه چیزی تو این کتاب هست که باید براش وقت بذارم؟

جوابش خیلی سادست: این کتاب، یک تجربه ادبی منحصر به فرده. بررسی شعر از اندوهی به اندوهی دیگر نشون میده که این اثر، چیزی فراتر از یک مجموعه شعر معمولیه. حسین شکربیگی با قلم خودش، ما رو به یه سفر دعوت می کنه. سفری که توش هم خودمون رو پیدا می کنیم، هم با دغدغه های انسانی مشترکمون آشنا میشیم، و هم دنیای اطرافمون رو از یه زاویه جدید می بینیم.

اگه به شعر سپید معاصر علاقه دارید، اگه دنبال شعری هستید که حرف دلتون رو بزنه، اگه می خواید با شاعری آشنا بشید که همزمان هم از عشق می گه و هم از جامعه، این کتاب برای شماست. ارزشش رو داره که چند ساعتی از شلوغی های روزمره فاصله بگیرید و خودتون رو غرق کنید تو دنیای کلمات حسین شکربیگی. این کتاب نه تنها شما رو با شعر آشتی میده، بلکه یه جور حس عمیق انسانی رو هم تو وجودتون بیدار می کنه. پس معطل نکنید و این تجربه ادبی ناب رو به خودتون هدیه بدید.

نتیجه گیری

در نهایت، کتاب از اندوهی به اندوهی دیگر اثری نیست که به راحتی از کنارش بشه گذشت. حسین شکربیگی با این مجموعه، نه تنها جایگاه خودش رو به عنوان یکی از صدای های مهم شعر معاصر فارسی تثبیت کرده، بلکه یه دریچه جدید به دنیای احساسات و واقعیت های اجتماعی باز کرده. این کتاب، با تلفیق بی نظیر عشق، اجتماع و دغدغه های وجودی، تونسته پل محکمی بین دل شاعر و روح خواننده بزنه.

خوندن این کتاب، مثل تماشای یه فیلم خوب یا شنیدن یه موسیقی دلنشینه که بارها و بارها دلت می خواد دوباره تجربه اش کنی. پس اگه دنبال یه تجربه عمیق ادبی و یه همراه خوب برای لحظات تأمل و خلوت خودتون هستید، خلاصه کتاب از اندوهی به اندوهی دیگر رو بهتون پیشنهاد می کنم. غرق شدن تو دنیای شعری حسین شکربیگی، قطعاً ارزش وقتی که براش می گذارید رو داره و تا مدت ها تو ذهنتون باقی می مونه.