برای استادی که زیبا کلام هست و صادق

اینکه دکتر زیباکلام چه خط مشی سیاسی دارد یا اینکه از منظر سیاسیون و فعالان مدنی و رسانه و…چگونه انسانی است موضوع این یادداشت نیست، بلکه هدف از نگارش این چند خط ،نقل حکایت و یادگاری است از ایشان که بهانه اش به مانند غالب اتفاقات خوب زندگی ام کانون وکلا بوده.

سال98بحث آیین نامه ی کانون داغ بود و باید کاری می کردم تا رسانه ها توجهی ویژه به موضوع کنند لذا این ایده به ذهنم رسید تا در کنار گفتگو با همکاران، با برخی اشخاص شاخص در عرصه ی رسانه و مسایل اجتماعی_سیاسی گفتگو کنم.شماره تماس استاد زیباکلام را یکی از همکاران برایم ارسال کرد و پس از چند تماس و پیام بالاخره باب گفتگو فراهم شد و به ایشان راجع به موضوع بحث توضیحاتی دادم؛

شخصیتی که بدون تردید منبع غنی دانش سیاسی،تاریخی و اجتماعی است در پاسخ به پیشنهاد بنده راجع به گفتگو پیرامون تبعات دخالت قوه قضاییه در نگارش آیین نامه برای کانون وکلا وآثار سوء چنین برخوردی در ساختار سیاسی_اجتماعی کشور یک جمله را تکرار می کردند؛پسرم من از حقوق چیزی نمی دانم و سوادش را ندارم.اقرار به ندانستن را عین دانایی می دانم و با همین جمله ی استاد بیش از پیش ارادتمند وی شدم.گفتگوی بنده با جناب استاد با عنوان تاریخچه قانونگذاری در ایران و ضرورت مستقل بودن کانون وکلا با استقبال چندصد هزار مخاطب که به طور زنده نظاره گر این گفتگو بودند،سبب توجه بیش از پیش رسانه ها به چالش آن روز کانون وکلا شد .

آنچه به عنوان هدف گفتگو با استاد تعریف کرده بودم محقق شد و تا به امروز میلیون ها مخاطب آن گفتگو را در شبکه های مجازی دیده اند، اما آنچه خاطره ی آن گفتگو را تا به امروز ماندگار کرده و دلیل نگارش این چند سطر شده، تکریم مرام انسانی است که بی تکلف است و متواضع،دغدغه مند است و میهن دوست،برای هر سطر از نوشته ها و هر جمله ای از نظراتش مطالعه می کند و مستند دارد.

صادق زیباکلام در هفتمین دهه ی زندگی اش می تواند گوشه ی اتاق مطالعه اش بنشیند و بر حجم آثارش بیفزاید اما برای شخصیتی چون او که دل در گرو توسعه ی کشور و اصلاح ساختار حکمرانی دارد،سکوت و عزلت بی معناست لذا بسان جوانی پرشور برای آبادانی کشورش تلاش می کند و در نقد شیوه ی حکمرانی حکومت جز بر مدار قانون سخن نمی گوید.

و اما

پیرامون بازداشت دکتر صادق زیبا کلام و عملکرد ایشان در هیبت منتقد شیوه ی حکمرانی و اعمال حاکمیتی حکومت آنچه از رصد مجموع فعالیت های وی به عنوان یک چهره ی دانشگاهی که اتفاقا در آغاز انقلاب به سهم خویش تلاش و فعالیت هایی داشته، استخراج می شود آن است که ایشان جز بر مدار قانون و مبتنی بر اصول قانون اساسی رفتار نکرده اند.

خاطرم هست در همان گفتگوی یکساعته راجع به اوصاف یک قانون خوب بحث شد و با توجه به اینکه در آن مقطع استاد به اتهام تشویش اذهان عمومی به دادسرا احضار شده بودند ،نقل فرمودند:

از بازپرس پرونده پرسیدم معنا و مفهوم این اتهام چیست و من با کدام رفتار و گفتارم اذهان عمومی را تشویش کرده ام؟اگر ممکن است مصادیق این اتهام را برایم بگویید تا از این به بعد مرتکب چنین رفتاری نشوم و اذهان عمومی را تشویش نکنم!

آنچه آن روز در پوسته ی لطیفِ کنایه بیان شد،امروز در هیبتی سخت با اتهامی از شکل و نوعی دیگر و البته در پوسته ای سخت و جدی علیه صادق زیباکلام نمایان شد و استاد را روانه ی اوین کرده!

آزادی بیان و حق نقد حکومت از بدیهی ترین حق های انسانی است که علاوه بر اصول قانون اساسی در متون فقهی و احکام شرعی به کرات انشاء شده است و همواره مورد تاکید بوده لذا تعقیب و محکومیت منتقد به تحمل کیفر در ساختاری که مدعی پیروی از شیوه ی حکمرانی پیشوای شیعیان،امام علی ع است،بدون شک طریقی مقرون به صواب نیست.

و اما به پاس محبت های استاد به این بنده ی کمترین که همواره بنده را مورد لطف قرار داده و به بهانه های مختلف با ارسال پیامی ولو یک سطری ،فرزند خویش را مورد تفقد قرار می دهند، لازم دیدم از سر ارادت و تکلیف محبت ایشان را به این نحو به خودم یادآوری کرده،آویزه ی گوش کنم که آنچه در این سرای هستی ماندگار و ماناست آرسل است و صدق که جز با دوری از منیت وحُب و بغض حاصل نخواهد شد.لذا لازم دیدم در چنین روزی به پاس محبت های ایشان محضرشان عرض کنم ؛ارادت بنده به جنابعالی و مرام شما هر روز و لحظه ای فزونی می یابد و خالصانه دوستتان دارم و برایتان در مسیر پیش رو استواری و سرفرازی آرزو می کنم.

وکیل دادگستری-شیراز