این تماس از زندان قزلحصار میباشد

شنیدن جمله این تماس از زندان قزلحصار میباشد شاید برای خیلی ها فقط چند کلمه ساده باشد، اما برای خانواده هایی که عزیزشان پشت میله هاست، این جمله بار معنایی عمیق و پر از اضطراب دارد. این عبارت، پلی است بین دنیای بیرون و دیوارهای بلند زندان قزلحصار، ندامتگاهی بزرگ و پرحاشیه در ایران که داستان های زیادی را در دل خود پنهان کرده است. وقتی این تماس برقرار می شود، دل ها فرو می ریزند و لحظه ها پر از امید و ترس می شوند.

قزلحصار، فقط یک زندان نیست؛ نمادی است از چالش های حقوق بشری و مسائل اجتماعی در ایران. این زندان که یکی از بزرگترین ندامتگاه های کشور محسوب می شود، سال هاست که محل نگهداری هزاران زندانی با اتهامات مختلف، از جرایم عمومی گرفته تا زندانیان سیاسی و عقیدتی است. هر تماسی که از این مکان برقرار می شود، دریچه ای کوتاه به زندگی پر از محدودیت و سختی پشت دیوارهای بلند آن باز می کند. هدف ما در این مقاله، بررسی جامع ابعاد مختلف این زندان، از تاریخچه و ساختار تا شرایط زندانیان و پیامدهای این تماس های پردرد است تا بتوانیم تصویری روشن تر از این مکان ارائه دهیم.

زندان قزلحصار: شناسنامه ای از بزرگترین ندامتگاه ایران

قزلحصار نامی است که شاید بارها شنیده باشید، اما کمتر کسی می داند که این زندان چقدر بزرگ و باسابقه است. این ندامتگاه، فقط یک ساختمان برای نگهداری زندانی ها نیست، بلکه یک مجموعه وسیع با تاریخچه ای طولانی است که بخش مهمی از تاریخ معاصر ایران و سیستم قضایی آن را در خود جای داده است.

تاریخچه و موقعیت قزلحصار

داستان قزلحصار به سال های دور برمی گردد؛ حدوداً در سال ۱۳۴۰ بود که پایه های این زندان در جنوب کرج گذاشته شد. انتخاب این منطقه، آن هم در نزدیکی شهر کرج که خودش به دلیل نزدیکی به تهران و آب وهوای خوبش معروف است، شاید کمی عجیب به نظر برسد. اما موقعیت جغرافیایی آن، در استان البرز، برای سیستم قضایی و انتقال زندانیان از تهران، یک مزیت استراتژیک به حساب می آید. از آن زمان تا به حال، این زندان دستخوش تغییر و تحولات زیادی شده و از یک زندان معمولی به یکی از مهم ترین و پرجمعیت ترین ندامتگاه های ایران تبدیل شده است.

در طول دهه های مختلف، قزلحصار شاهد اتفاقات زیادی بوده است. از ورود زندانیان سیاسی در دوران قبل از انقلاب تا تغییرات گسترده در سیستم قضایی و موج های مختلف بازداشت ها در سال های بعد. هر دوره، ویژگی های خاص خودش را به این زندان اضافه کرده و لایه های جدیدی از داستان های انسانی را در دیوارهای آن ثبت کرده است. این ندامتگاه، با این حجم از تاریخ و موقعیت مهمش، به نوعی آینه ای از وضعیت اجتماعی و سیاسی کشور در دهه های اخیر بوده است.

ساختار فیزیکی و ظرفیت ندامتگاه

تصور کنید مکانی را که قرار است هزاران نفر را در خود جای دهد؛ قزلحصار دقیقاً چنین جایی است. این زندان از بندهای مختلفی تشکیل شده که هر کدام کاربری خاص خودشان را دارند. از بندهای عمومی که اکثر زندانیان با جرایم مختلف در آن نگهداری می شوند تا بندهای امنیتی که برای زندانیان با اتهامات خاص در نظر گرفته شده اند.

جدای از اینها، بندهای کارگاهی هم وجود دارد که قرار است زندانیان در آنجا حرفه ای یاد بگیرند و به فعالیت مشغول شوند. حتی شنیده ها حاکی از وجود بند انفرادی و در برخی دوره ها بخش هایی برای نگهداری زنان نیز بوده است. تفاوت اصلی این بندها فقط در نوع زندانیان نیست، بلکه در شرایط نگهداری و امکاناتی هم که ارائه می شود، با هم فرق می کنند. متاسفانه، یکی از چالش های همیشگی در قزلحصار، موضوع ازدحام و جمعیت زیاد زندانیان است. ظرفیت اسمی زندان شاید برای تعداد مشخصی طراحی شده باشد، اما در واقعیت، تعداد زندانیان همیشه از این ظرفیت فراتر رفته و این موضوع، به مشکلات زیادی در زمینه بهداشت، فضا و رفاه زندانیان دامن می زند.

این ازدحام نه تنها شرایط فیزیکی را سخت تر می کند، بلکه از لحاظ روانی هم فشار زیادی به زندانیان و حتی پرسنل زندان وارد می کند. وقتی فضا کم باشد، امکانات ناکافی و آرامش ذهنی هم به شدت کاهش پیدا می کند.

ساختار مدیریتی قزلحصار

زندان قزلحصار، مثل بقیه ندامتگاه ها، تحت نظر سازمان زندان ها و اقدامات تأمینی و تربیتی کشور اداره می شود. این سازمان وظیفه دارد تا همه چیز، از امنیت و نگهداری زندانیان گرفته تا برنامه های اصلاح و تربیت آنها را مدیریت کند. در واقع، قزلحصار یک قطعه مهم در پازل بزرگ سیستم قضایی و امنیتی ایران است.

هرچند، مثل هر سیستم بزرگ دیگری، چالش هایی هم در این مسیر وجود دارد. از یک طرف، نیاز به حفظ امنیت و نظم است و از طرف دیگر، باید حقوق زندانیان هم رعایت شود. برقراری تعادل بین این دو موضوع، همیشه یکی از بحث های اصلی در مورد زندان ها بوده و قزلحصار هم از این قاعده مستثنی نیست. مدیریت این حجم از زندانی، با تنوع جرم ها و نیازهای مختلف، کار پیچیده ای است که نیازمند برنامه ریزی دقیق و منابع کافی است.

باید به این نکته توجه داشت که شرایط هر زندان، به طور مستقیم بر زندگی هزاران انسان و خانواده هایشان تأثیر می گذارد. قزلحصار با حجم عظیم زندانیان و چالش های مدیریتی اش، نمونه ای بارز از این تأثیرگذاری است.

این تماس از زندان قزلحصار میباشد: پروتکل ها و پیامدهای ارتباطی

وقتی تلفن زنگ می خورد و صدای ضبط شده ای می گوید: این تماس از زندان قزلحصار میباشد، چه احساسی به شما دست می دهد؟ این چند کلمه، برای خیلی ها شاید فقط یک اعلامیه رسمی باشد، اما برای خانواده های زندانیان، معنایی عمیق تر و حسی از امید و اضطراب را در هم می آمیزد. این عبارت، فقط یک پروتکل ساده نیست، بلکه ریشه های قانونی و رویه ای دارد که بر زندگی بسیاری از افراد تأثیر مستقیم می گذارد.

پروتکل الزامی و ریشه های آن

تا حالا فکر کرده اید که چرا وقتی از زندان تماس می گیرند، اول باید این جمله را اعلام کنند؟ این یک قانون نانوشته یا حتی نوشته شده در بسیاری از زندان های دنیاست. دلیل اصلی این پروتکل، از یک طرف برای حفظ امنیت و کنترل تماس هاست تا سوءاستفاده ای از خطوط تلفن زندان نشود. از طرف دیگر، این اعلامیه به گیرنده تماس هشدار می دهد که این ارتباط از یک محیط خاص و تحت نظارت برقرار شده است.

در ایران، این پروتکل در مورد اکثر زندان ها رعایت می شود و قزلحصار هم از این قاعده مستثنی نیست. این کار نه تنها به خانواده ها اطلاع می دهد که تماس از کجاست، بلکه یک علامت هشدار هم هست که مکالمه شما تحت نظارت است و باید مراقب حرف هایتان باشید. مقایسه با کشورهای دیگر نشان می دهد که این روش کم و بیش در نقاط مختلف دنیا هم رایج است، البته با جزئیات و محدودیت های متفاوت. در برخی کشورها، ممکن است فقط به صورت شفاهی توسط اپراتور اعلام شود و در برخی دیگر، مانند ایران، یک پیام ضبط شده این مسئولیت را بر عهده دارد.

تجربه خانواده ها از این تماس ها

لحظه ای که این صدا را می شنوی، دلت می لرزد. بعد از کلی انتظار، بالاخره صدای عزیزت را می شنوی، هرچند که محدود و کوتاه باشد. تماس تلفنی از زندان قزلحصار برای خانواده ها حکم نفس کشیدن را دارد؛ یک روزنه امید در دل تاریکی. اما این امید همیشه با اضطراب همراه است. اضطراب از محدودیت زمان، اضطراب از نظارت بر مکالمه، و اضطراب از اینکه مبادا حرفی زده شود که دردسر تازه ای ایجاد کند.

مدت زمان مکالمه ها معمولاً خیلی کوتاه است و به چند دقیقه محدود می شود. در این چند دقیقه، باید تمام حرف ها را زد، از حال و احوال پرسید، خبرهای بیرون را داد و از وضعیت داخل زندان جویا شد. خیلی وقت ها، این تماس ها در حضور یک مأمور برقرار می شود که بر محتوای مکالمه نظارت دارد. استفاده از کلمات کدگذاری شده یا اشاره به مسائل حساس، می تواند منجر به قطع تماس یا حتی عواقب بدتری برای زندانی شود. این محدودیت ها، فشار روانی زیادی را هم بر زندانی و هم بر خانواده اش وارد می کند، چرا که هر دو طرف می دانند که در یک فضای کنترل شده در حال صحبت هستند و آزادی بیان محدودی دارند.

ابعاد حقوقی تماس تلفنی

از منظر حقوقی، این پروتکل تماس از زندان قزلحصار یک بحث جدی را مطرح می کند: آیا این کار در راستای حفظ حقوق زندانی است یا ابزاری برای کنترل ارتباطات و اعمال فشار؟ حق دسترسی به ارتباطات، یکی از حقوق اساسی بشر است که در اسناد بین المللی حقوق بشر به رسمیت شناخته شده است. این حق شامل ارتباط با خانواده و وکیل می شود.

از یک طرف، ممکن است این اعلام مبدأ تماس، به نوعی حفظ شفافیت و اطلاع رسانی به گیرنده باشد. از طرف دیگر، نظارت شدید بر تماس ها و محدودیت های اعمال شده، می تواند به عنوان نقض حق حریم خصوصی و آزادی بیان زندانی تلقی شود. هدف اصلی برقراری ارتباط، حفظ روحیه زندانی و جلوگیری از انزوای اوست. اما وقتی هر کلمه تحت نظارت است و زمان مکالمه محدود، این هدف تا چه حد محقق می شود؟ این سوالی است که فعالان حقوق بشر و وکلا همیشه مطرح می کنند. آنها معتقدند که باید تعادلی بین حفظ امنیت و احترام به حقوق انسانی زندانی برقرار شود.

زندگی در قزلحصار: نگاهی به شرایط زندانیان

تصور کنید که در یک فضای بسته، با هزاران نفر دیگر زندگی می کنید، جایی که حتی ابتدایی ترین نیازهایتان هم با محدودیت و دشواری برآورده می شود. این خلاصه ای از شرایطی است که بسیاری از زندانیان در زندان قزلحصار تجربه می کنند. زندگی پشت میله ها، فقط محرومیت از آزادی نیست، بلکه مبارزه ای روزانه برای بقا و حفظ کرامت انسانی است.

وضعیت بهداشت و درمان

یکی از بزرگترین دغدغه های زندانیان و خانواده هایشان، وضعیت بهداشت و درمان در زندان است. با توجه به ازدحام بالای جمعیت در قزلحصار، شیوع بیماری های واگیردار، به خصوص در فصول سرد یا هنگام پاندمی ها، به یک کابوس تبدیل می شود. کمبود فضای کافی، تهویه نامناسب و دسترسی محدود به آب گرم و امکانات بهداشتی، شرایط را برای زندانیان دشوارتر می کند.

دسترسی به پزشک و دارو هم چالش دیگری است. گزارش ها و شهادت های زندانیان سابق و خانواده ها، بارها از کمبود پزشک متخصص، تأخیر در رسیدگی به موارد اورژانسی و نبود داروهای لازم خبر داده اند. گاهی اوقات، حتی برای یک سرماخوردگی ساده هم باید مدت ها منتظر ماند، چه برسد به بیماری های جدی تر. این وضعیت نه تنها سلامتی زندانیان را به خطر می اندازد، بلکه از لحاظ روانی هم فشار زیادی به آنها وارد می کند.

تغذیه و امکانات رفاهی

کیفیت و کمیت غذا، یکی دیگر از مسائل مهم در زندان هاست. زندانیان قزلحصار بارها از کیفیت پایین غذا، آب آشامیدنی نامناسب و کمبود مواد غذایی گلایه کرده اند. این کمبودها می تواند منجر به سوءتغذیه و ضعف جسمانی شود که به نوبه خود، زمینه را برای بروز بیماری ها فراهم می کند.

علاوه بر غذا، امکانات رفاهی مثل فضای کافی برای استراحت و خواب، لوازم شخصی و حتی فضای ورزشی یا تفریحی، به شدت محدود است. در بندهایی که تعداد زندانیان بیش از ظرفیت است، حتی یک جای خواب مناسب هم غنیمت محسوب می شود. یکی از نکات مهم، تفکیک زندانیان بر اساس نوع جرم است. هرچند تلاش می شود تا زندانیان جرایم خطرناک، عمومی، و سیاسی از هم جدا شوند، اما در عمل و به دلیل ازدحام، این تفکیک همیشه به درستی انجام نمی شود که می تواند به بروز تنش و درگیری منجر شود.

حقوق زندانیان و نقض احتمالی

بر اساس قوانین بین المللی و حتی قوانین داخلی ایران، زندانیان حقوق مشخصی دارند که باید رعایت شود. این حقوق شامل دسترسی به وکیل، حق دادرسی عادلانه، ملاقات با خانواده، و حتی مرخصی می شود. با این حال، گزارش های سازمان های حقوق بشری و فعالان، بارها از نقض این حقوق در زندان قزلحصار خبر داده اند.

محدودیت در دسترسی به وکیل، به خصوص برای زندانیان سیاسی و امنیتی، یکی از چالش های جدی است. عدم اجازه ملاقات منظم با خانواده، ممانعت از دریافت مرخصی حتی در شرایط خاص (مثل بیماری یا فوت نزدیکان) و حتی گزارش هایی از برخوردهای نامناسب و عدم رعایت کرامت انسانی، از جمله مواردی است که در مورد قزلحصار شنیده می شود. این نقض حقوق، نه تنها زندانی را تحت فشار قرار می دهد، بلکه بر روحیه و امید خانواده هایشان هم تأثیر منفی می گذارد.

پرونده های برجسته: از احمد رضا حائری تا دیگران

پشت دیوارهای بلند زندان قزلحصار، داستان های زیادی نهفته است؛ داستان هایی از انسان هایی که هر کدام به دلیلی در این مکان به سر می برند. در میان هزاران نفر، برخی نام ها برجسته تر می شوند، به خصوص وقتی پای زندانیان سیاسی و عقیدتی به میان می آید. احمد رضا حائری یکی از این نام هاست که با تبعید به زندان قزلحصار، توجهات زیادی را به خود جلب کرد.

مورد احمد رضا حائری

احمد رضا حائری، یک فعال سیاسی و مدنی است که سال هاست به دلیل فعالیت هایش مورد پیگرد قرار گرفته است. او سابقه بازداشت و زندان طولانی دارد و همیشه صدای اعتراضش را بلند کرده است. اما پرونده او در شهریور ماه، رنگ و بوی دیگری گرفت. او همراه با ۱۲ زندانی سیاسی دیگر، به صورت ناگهانی از زندان اوین به قزلحصار تبعید شد. این انتقال ناگهانی و بدون اطلاع قبلی، به سرعت خبرساز شد و واکنش های زیادی را در پی داشت.

تبعید او به قزلحصار، نه تنها به دلیل شرایط سخت تر این زندان نسبت به اوین بود، بلکه نشان دهنده یک الگوی تکراری در برخورد با زندانیان سیاسی محسوب می شد؛ اینکه مقامات زندانیان را به مکان های دورتر یا با شرایط دشوارتر منتقل کنند تا فشار بیشتری به آنها وارد شود. صدای احمد رضا حائری از داخل زندان قزلحصار، به نوعی صدای اعتراض دیگر زندانیان هم شد. او با شهادت ها و گزارش هایی که از داخل زندان به بیرون مخابره می کرد، تلاش می کرد تا توجه افکار عمومی را به وضعیت نامناسب زندانیان جلب کند و بر روی نقض حقوق آنها تأکید ورزد. این صدا، حتی با وجود محدودیت های شدید، به گوش بسیاری رسید و تأثیر زیادی بر افکار عمومی و فعالان حقوق بشر گذاشت.

دیگر زندانیان شاخص قزلحصار

احمد رضا حائری تنها نام برجسته در میان زندانیان قزلحصار نیست. در طول سالیان، این زندان میزبان بسیاری از زندانیان سیاسی، عقیدتی، روزنامه نگاران، و فعالان حقوق بشر بوده است. ذکر نام و پرونده همه آنها در این مقاله ممکن نیست، اما هر کدام از این پرونده ها، بخش مهمی از پازل بزرگتر وضعیت حقوق بشر در ایران را تشکیل می دهند.

این زندانیان، اغلب با اتهامات مبهم و کلی مانند اقدام علیه امنیت ملی یا تبلیغ علیه نظام محاکمه و به حبس محکوم شده اند. بسیاری از آنها، با نقض حقوق اولیه خود از جمله عدم دسترسی به وکیل انتخابی یا دادرسی عادلانه روبرو بوده اند. الگوهای تکراری در برخورد با این زندانیان شامل انتقال های اجباری، نگهداری طولانی مدت در انفرادی، و محرومیت از امکانات اولیه است. این موارد، نه تنها به منظور اعمال فشار بر خود زندانیان است، بلکه پیامی برای دیگر فعالان و منتقدان هم محسوب می شود. داستان این زندانیان، هرچند تلخ و دردناک، اما بخش جدایی ناپذیری از واقعیت قزلحصار و سیستم قضایی ایران است.

وضعیت احمد رضا حائری و دیگر زندانیان سیاسی در قزلحصار، نشان می دهد که چطور سرنوشت افراد می تواند تحت تأثیر تصمیمات و سیاست های کلان قرار گیرد و چگونه یک زندان می تواند به نمادی از چالش های حقوق بشری تبدیل شود.

واکنش ها و پیگیری ها: نقش جامعه مدنی و بین الملل

وقتی اسم زندان قزلحصار به میان می آید، معمولاً سکوت و نگرانی به دنبالش می آید. اما همیشه کسانی بوده اند که این سکوت را شکسته اند و تلاش کرده اند تا صدای زندانیان را به گوش جهانیان برسانند. این افراد شامل خانواده ها، فعالان حقوق بشر و نهادهای بین المللی می شوند که هر کدام به سهم خود، برای بهبود وضعیت زندانیان و رعایت حقوقشان تلاش می کنند.

تلاش خانواده ها و فعالان

برای خانواده های زندانیان قزلحصار، هر روز یک مبارزه است. آنها باید برای ملاقات، برای اطلاع از وضعیت عزیزانشان و برای پیگیری پرونده ها، دوندگی های زیادی انجام دهند. این خانواده ها، اغلب تنها نیستند. فعالان حقوق بشر، با تشکیل کمپین ها، تجمعات اعتراضی و انتشار بیانیه ها، سعی می کنند تا توجه افکار عمومی را به وضعیت زندانیان جلب کنند. این تلاش ها گاهی اوقات به نتایج مثبتی منجر می شود، مثلاً با اعمال فشار، ملاقات ها برقرار می شود یا به وضعیت درمانی زندانی رسیدگی می گردد. اما در بسیاری از موارد، این مسیر پر از موانع و چالش است.

رسانه های اجتماعی در سال های اخیر نقش مهمی در این راستا ایفا کرده اند. خانواده ها و فعالان، از این بسترها برای اطلاع رسانی، به اشتراک گذاشتن داستان ها و دادخواهی استفاده می کنند. هرچند که ممکن است با محدودیت ها و سانسور هم مواجه شوند، اما این فضا به آنها کمک می کند تا صدایشان را به گوش مخاطبان بیشتری برسانند و از انزوای کامل جلوگیری کنند.

نهادهای حقوق بشری و پیگیری ها

نهادهای بین المللی حقوق بشری مانند عفو بین الملل، دیده بان حقوق بشر و سازمان ملل متحد، سال هاست که وضعیت زندان ها در ایران، از جمله قزلحصار را رصد می کنند. آنها با جمع آوری گزارش ها و شهادت ها، به صورت سالانه یا موردی، گزارش هایی منتشر می کنند که در آن به نقض حقوق زندانیان اشاره می شود. این گزارش ها شامل توصیه ها و درخواست هایی از دولت ایران برای بهبود وضعیت زندان ها و رعایت استانداردهای بین المللی حقوق بشر است.

هرچند دولت ایران معمولاً این گزارش ها را رد می کند یا آنها را جانبدارانه می داند، اما این گزارش ها نقش مهمی در افزایش آگاهی جهانی و اعمال فشار بین المللی ایفا می کنند. آنها به عنوان مستنداتی مهم برای پیگیری های آتی و برای ثبت تاریخچه ای از وضعیت حقوق بشر در کشور مورد استفاده قرار می گیرند. این نهادها، با صدای بلند، خواستار شفافیت بیشتر، دسترسی آزاد به وکیل و محاکمه عادلانه برای همه زندانیان هستند.

پوشش رسانه ای و تأثیر آن

رسانه ها، چه داخلی و چه خارجی، نقش حیاتی در پوشش اخبار زندان قزلحصار دارند. وقتی خبری از داخل زندان به بیرون درز می کند، بلافاصله در رسانه ها منتشر می شود و می تواند تأثیر زیادی بر افکار عمومی و حتی تصمیم گیری مقامات بگذارد. پوشش رسانه ای می تواند به افزایش شفافیت کمک کند و فشاری بر مسئولان وارد آورد تا به وضعیت زندانیان رسیدگی بیشتری کنند.

رسانه های داخلی، اغلب با محدودیت های زیادی در این زمینه مواجه هستند و شاید نتوانند به صورت آزادانه به اخبار زندان ها بپردازند. اما رسانه های خارجی و فارسی زبان خارج از کشور، با آزادی عمل بیشتری به این موضوعات می پردازند و نقش مهمی در آگاهی بخشی به مخاطبان دارند. این پوشش رسانه ای، نه تنها به خانواده ها کمک می کند تا صدایشان شنیده شود، بلکه به نوعی از انزوای زندانیان جلوگیری کرده و گاهی می تواند به کاهش فشار بر آنها منجر شود. در نهایت، رسانه ها آینه ای هستند که واقعیت ها را بازتاب می دهند، حتی اگر این واقعیت ها تلخ و ناگوار باشند.

نتیجه گیری: زندان قزلحصار، نمادی از چالش های حقوق بشر در ایران

سفر ما به دنیای زندان قزلحصار، از یک جمله ساده این تماس از زندان قزلحصار میباشد شروع شد و ما را به عمق چالش ها و واقعیت های تلخ زندگی پشت میله ها برد. این زندان، با تاریخچه طولانی، ساختار پیچیده و داستان های بی شمار زندانیانش، بیش از یک ندامتگاه، به نمادی از چالش های حقوق بشری در ایران تبدیل شده است. از ازدحام بیش از حد و کمبود امکانات بهداشتی و درمانی، تا محدودیت های ارتباطی و نقض حقوق اولیه زندانیان، همه و همه بخشی از تصویری است که از قزلحصار به دست می آید.

پرونده های برجسته ای مانند احمد رضا حائری و دیگر زندانیان سیاسی و عقیدتی، تنها بخش کوچکی از هزاران داستان ناگفته ای است که در دل دیوارهای این زندان پنهان شده اند. این موارد، نه تنها نشان دهنده سختی هایی است که این افراد متحمل می شوند، بلکه به ما یادآوری می کند که چگونه سیستم قضایی و زندان ها می توانند بر زندگی انسان ها تأثیر عمیق و جبران ناپذیری بگذارند.

واکنش ها و پیگیری های خانواده ها، فعالان حقوق بشر و نهادهای بین المللی، هرچند که در برابر بزرگی این چالش ها ناچیز به نظر برسند، اما از اهمیت بالایی برخوردارند. این تلاش ها، نوری بر تاریکی می تابانند و امید به بهبود شرایط را زنده نگه می دارند. لزوم شفافیت بیشتر، رعایت کامل حقوق زندانیان بر اساس استانداردهای بین المللی و بهبود شرایط فیزیکی و رفاهی در زندان قزلحصار و سایر ندامتگاه ها، یک خواسته عمومی و انسانی است.

در پایان، باید بگوییم که تأثیر بلندمدت زندان هایی با چنین شرایطی، فراتر از دیوارهای خودشان است. این تأثیر بر اعتماد عمومی، بر روابط دولت و ملت، و بر تصویر ایران در سطح بین المللی نمود پیدا می کند. تا زمانی که حقوق انسان ها، حتی در زندان، به طور کامل رعایت نشود، این چالش ها پابرجا خواهند بود. بنابراین، دعوت به گفت وگو، پیگیری مستمر و تلاش برای ارتقای استانداردهای حقوق بشری، نه فقط یک وظیفه، که یک ضرورت است تا شاید روزی، شنیدن جمله این تماس از زندان قزلحصار میباشد دیگر بار سنگین اضطراب و نگرانی را بر دوش خانواده ها و جامعه نگذارد.